Κύριε διευθυντά
Στον «Βίο του Αγίου Πορφυρίου, επισκόπου Γάζης» διαβάζουμε ότι ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος Β΄ δεν ήθελε αρχικά να εγκρίνει την κατεδάφιση του Μαρνείου, του μεγάλου επιτόπιου ναού του ∆ιός, που ζητούσε ο άγιος. Φοβόταν ότι αυτό θα προκαλούσε ταραχές σε μιαν από τις πλουσιότερες πόλεις της αυτοκρατορίας.
Γιατί ήταν τόσο πλούσια τότε η Γάζα; Μάλλον, γιατί ήταν η απόληξη στη Μεσόγειο ενός από τους εμπορικούς δρόμους που έρχονταν από την Απω Ανατολή. Ισως και σήμερα θα μπορούσε να παίζει αυτόν τον ρόλο εάν δεν ήταν απομονωμένη από τους Ισραηλινούς. Ομως, δεν θα ήταν απομονωμένη εάν δεν ήταν επίκεντρο επιθέσεων προς το Ισραήλ.
Κατανοώ εν μέρει την πικρία των Παλαιστινίων, που θεωρούν ότι τα εδάφη της Παλαιστίνης έπρεπε να είναι δικά τους. Η αγανάκτησή τους όμως μου φαίνεται υπερβολική, γιατί αν καθένας από τους αρχικά 100.000 κατοίκους της Γάζας είχε κτηματική περιουσία ακόμη και 25 στρεμμάτων (αν και οι περισσότεροι ήταν αρχικά κολίγοι), τότε σε καθέναν από τα 2,5 εκατ., που τους κληρονόμησαν, αντιστοιχεί ένα μόνο στρέμμα, και μάλιστα σε γη που είναι κατά μεγάλο μέρος άγονη. Ισως τέτοιοι συλλογισμοί κάνουν δύο εκατ. Παλαιστινίους να προτιμούν να ζουν σήμερα στο Ισραήλ.
Φοβούμαι, λοιπόν, ότι όλοι οι αγώνες και οι θυσίες δεν θα κάνουν εύπορους τους Παλαιστινίους, έστω και αν νικήσουν. Διερωτώμαι, μάλιστα, πώς και από τι ζούσαν έως τώρα (πέρα από την πάγια βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης). Δυστυχώς, η δημοσιογραφική ενημέρωση περιορίζεται σε παρουσίαση σκηνών φρίκης, αλλά δεν μας λέει κάτι για τις οικονομικές δυνατότητες που είχε ή έχει η σημερινή Γάζα. Τι δυνατότητες και τι μελλοντικές οικονομικές προοπτικές έχουν οι κάτοικοί της;
