Κύριε διευθυντά
Ο συνεργάτης σας κ. Βασίλης Αγγελικόπουλος στα πρόσφατα κείμενά του στη στήλη Υποβολείο της Κυριακής και ιδιαίτερα σε αυτό της 12/11/2023 αναφέρθηκε, εκτός των άλλων, στον Γιάννη Καλαντίδη και εμένα και «ανέστησε» με το κείμενό του το έργο της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας Α.Ε. (ΕΑΧΑ Α.Ε.) που τείνει να ξεχαστεί αν και άλλαξε σημαντικά προς το καλύτερο το Ιστορικό Κέντρο της πόλης μας και ιδιαίτερα την περιοχή γύρω από τον Ιερό Βράχο.
Αν δεν υπήρχε ο Μεγάλος Αρχαιολογικός Περίπατος (ο Γ. Καλαντίδης τον είχε ονομάσει έτσι) και το μετρό (που επίσης άλλαξε τη λειτουργία της πόλης αλλά και της περιοχής Ακροπόλεως), είναι βέβαιο πως το προσκύνημα στην Ακρόπολη θα ήταν προβληματικό και δεν θα ήταν ίδια η επιτυχία του Μουσείου Ακροπόλεως.
Ας μου επιτραπεί μία διόρθωση: το 2004 έγινε πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος ο Κυριάκος Γριβέας, ο οποίος και τίμησε τον Γιάννη Καλαντίδη και αγάπησε την ΕΑΧΑ Α.Ε. και άφησε σημαντικό έργο πίσω του: την υλοποίηση της Πλατείας Συντάγματος και της Πλατείας Μοναστηρακίου, την απαλλοτρίωση/κατεδάφιση εγκαταλελειμμένων κτιρίων και στη συνέχεια τη διαμόρφωση σε χώρο πρασίνου της Κορεάτικης Αγοράς, στη διασταύρωση Ερμού και Πειραιώς στον Κεραμεικό, καθώς και την ανάπλαση πολλών άλλων οδών στο Ιστορικό Κέντρο. Προσωπικά τότε εξακολουθούσα να είμαι Διευθύντρια – Τεχνική Διευθύντρια (2002-2010). Στο τιμόνι της ΕΑΧΑ, ως πρόεδρος και διευθύνουσα σύμβουλος πλέον, βρέθηκα από το 2010 έως το 2014, οπότε και η εταιρεία κατηργήθη και εγώ επέστρεψα στο υπουργείο από το οποίο προερχόμουν.
Επίσης με την ευκαιρία θα ήθελα να κάνω αυτό που τόσα χρόνια δεν έκανα (γιατί ως γενική διευθύντρια του ΥΠΕΚΑ/ΥΠΕΝ δεν επιθυμούσα να προσελκύσω δημοσιότητα στο πρόσωπό μου), να τιμήσω δηλαδή εγγράφως τον Γιάννη Καλαντίδη. Ευτυχώς την αμέλειά μας να εκφράσουμε την κατάλληλη στιγμή κάποια συναισθήματα την αναπληρώνει η Ιστορία και αυτή θεωρώ πως επιφυλάσσει μία θέση σημαντική γι’ αυτόν.
Ο Καλαντίδης υπήρξε για όλους τους συνεργάτες του που είχε ξεχωρίσει αλλά και για μένα προσωπικά Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο. Με εμπιστεύθηκε, πέρα από τις σπουδές μου, για την επιμονή μου και το κοινό μας πάθος για τη σπονδυλική στήλη της Ενοποίησης, τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου – Αποστόλου Παύλου και με έριξε στην κυριολεξία στα βαθιά, ορίζοντάς με Project Manager του συγκεκριμένου έργου αμέσως μόλις αποσπάσθηκα στην εταιρεία το 1998. Θεωρούσε το έργο αυτό ως παγοθραυστικό για τα υπόλοιπα έργα μας και μου έλεγε «οδοιπόρε δεν υπάρχει μονοπάτι, το μονοπάτι το χαράζεις μόνος σου». Δεν τον είχα γνωρίσει προσωπικά μέχρι τότε, κι ας ήταν γενικός γραμματέας στο υπουργείο όπου είχα προσληφθεί επί Τρίτση το 1983.
Ο Καλαντίδης διέθετε όλα τα χαρίσματα αλλά και τα ελαττώματα του ηγέτη. Πίστευε σε αυτό που έκανε, δεν τον σταματούσε κανένα εμπόδιο (συχνά επαναλάμβανε «ευχαριστώ που είσαι το… φρένο μου» γιατί αδιαφορούσε σχεδόν πλήρως για τα διαδικαστικά). Κοντραριστήκαμε πολλές φορές, αλλά πάντα δημιουργικά και τις θυμάμαι με συγκίνηση. Αναγνώριζε τη συνεισφορά και την προσπάθεια.
Θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με κάποια αναγεννησιακή μορφή, γιατί ήταν πολυτάλαντος και πολυσχιδής. Είχε όραμα. Γνώριζε καλά το αντικείμενό του. Ηταν αρχιτέκτων της πράξης και όχι μόνον της θεωρίας αλλά και πολεοδόμος της πράξης, καλύτερος από όλους εμάς με τα εξειδικευμένα πτυχία του εξωτερικού. Επιαναν τα χέρια του, όπως θα λέγαμε σήμερα (από κατσαβίδι μέχρι όποιο εργαλείο). Διατύπωνε το όραμά του χωρίς προετοιμασμένες ομιλίες. Σχεδίαζε με ευκολία, ζωγράφιζε υπέροχα. Ανήκε στη γενιά που κοιμόταν στον Παρθενώνα για να τον ζωγραφίσει με το φως της αυγής. Εψαλλε βυζαντινούς ύμνους, τραγουδούσε και χόρευε εξαιρετικά. Ψύχραιμος όπου έκρινε, απίστευτα εκρηκτικός όπου αποφάσιζε. Από άποψη υπήρξε πολύ συγκεντρωτικός, έδινε όμως στους συνεργάτες που επέλεγε τη δυνατότητα να αναδειχθούν. Πίστεψε πως η Αθήνα μπορεί να γίνει ωραιότερη και το πέτυχε.
