Κύριε διευθυντά
Ο πλανήτης μας κατρακυλάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ανθρωποσφαγή. Ανασταλτικές δυνάμεις άπραγες, ανενεργές έως και ανύπαρκτες. Επικρατεί η θηριώδης, η δαιμονική αγαλλίαση της αλληλοεξοντώσεως… Η ικανοποίηση που εισπράττει το ανθρώπινο κτήνος προξενώντας αφόρητο πόνο στον πλησίον. Homo homini lupus (ο άνθρωπος προς τον άνθρωπο λύκος).
Δεν αναφέρομαι μόνο στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Και σε άλλες περιοχές της δύσμοιρης γης μας χύθηκαν και χύνονται ποταμοί αίματος. Λησμονούμε άραγε την τραγωδία των Αρμενίων στο Αζερμπαϊτζάν ή τις σφαγές σε χώρες των δυτικών Βαλκανίων ή και ακόμη, σε χώρες της Αφρικής; Μέσα σε αυτή την πνιγηρή κατάσταση ακούω τον αντίλαλο της φωνής μιας λαμπρής προσωπικότητας που έρχεται από τα μέσα του εικοστού αιώνα.
Η φωνή αυτή ανήκει στον Αλμπερτ Σβάιτσερ (1875-1965), μουσικό, καθηγητή της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου που παραιτήθηκε από αυτή τη θέση και κάθισε σε φοιτητικά έδρανα για να σπουδάσει Ιατρική! Απώτερος σκοπός του η παροχή ουσιαστικών προσωπικών υπηρεσιών σε κοινότητες Αφρικανών χανσενικών. Τι μας διαμηνύει αυτή η φωνή; Μην προξενείτε πόνο στα κουνούπια θανατώνοντάς τα σε πυρακτωμένες παγίδες! Αυτή η μέθοδος θανάτου είναι εξαιρετικά επώδυνη, επεσήμαινε…
Ο Σβάιτσερ τιμήθηκε το 1959 με το Νομπέλ Ειρήνης. Ηταν αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
