Κύριε διευθυντά
Βλέποντας στο κανάλι της Βουλής την τακτική εκπομπή κοινοβουλευτικού έργου είναι αναπόφευκτο να μην κάνεις κάποιες σκέψεις και συγκρίσεις. Πρώτον, σπάνια θα δεις πρωτοκλασάτους βουλευτές να ελέγχουν την κυβέρνηση ή να υπεραμύνονται της γραμμής του κόμματός τους. Συνήθως βλέπουμε πρωτοεμφανιζόμενους βουλευτές. Κάτι σαν την υποχρεωτική άσκηση των δικηγόρων ή το αγροτικό των γιατρών. ∆εύτερον, η προσεγμένη και αναμφίβολα προβαρισμένη ομιλία τους γίνεται μπροστά σε κενά έδρανα! Μετά βίας μέτρησα τις προάλλες 10 διάσπαρτους, εφημερεύοντες θα τους έλεγα βουλευτές, που κι αυτοί αν δεν ασχολούνταν με τα κινητά τους έδειχναν εντελώς αδιάφοροι. Ισως γι’ αυτό τα πλάνα του σκηνοθέτη στην αίθουσα ήταν ελάχιστα…
«Καλύτερα να δίνεις παράσταση μπροστά σε άδειες καρέκλες παρά μπροστά σε άδεια πρόσωπα», είπε ο Αλεκ Γκίνες. Πώς να νιώθει άραγε ένας βουλευτής όταν ανεβαίνει, ίσως και για πρώτη φορά, στο βήμα και αντικρίζει μία άδεια αίθουσα; Υποθέτω απαίσια. Πόσο μάλλον όταν σκέφτεται ότι εκείνη την ώρα έχουν στηθεί μπροστά στην οθόνη οι δικοί του για να τον καμαρώσουν. Κάτι σαν τον ηθοποιό που έβαλε όλα τα δυνατά του στις πρόβες και στην πρεμιέρα του θεατρικού έργου η αίθουσα ήταν άδεια. «Τέλος παράστασης. Υπόκλιση των ηθοποιών σε βουβή αίθουσα. Ενας κόμπος στον λαιμό, δάκρυα στα μάτια» (από άρθρο στην «Κ» της κ. Τ. Επτακοίλη, «Πρεμιέρα σε άδειο θέατρο»).
