Κύριε διευθυντά
Eνα από τα αγαπημένα μαθήματα στη Νομική Σχολή Αθηνών ήταν τα «θεμελιώδη δικαιώματα». Είχαμε άριστους δασκάλους που μας ενέπνεαν. Ημασταν νέοι, οραματιστές και ονειροπόλοι. Θα φτιάχναμε τον κόσμο, τηρώντας, αλλά και προωθώντας τις παραδεδεγμένες αξίες του.
Η ζωή αλλού μας έστρεψε, πολλούς από μας, κι εμένα μεταξύ αυτών. Να όμως τι βιώνω τώρα, που με συντροφεύουν οι πιτσιρικάδες, τα εγγόνια μου; Την ανάγκη τους για σεβασμό του προσώπου τους και της αξίας τους και για ίση μεταχείριση, τη δίψα τους για πληροφόρηση, την ανοχή τους στη δίκαιη τιμωρία τους, τις έριδες αλλά και τις συμμαχίες αναμεταξύ τους και τους κοινούς στόχους τους, την προσπάθειά τους να εκφρασθούν, να ζωγραφίσουν, να έχουν τα δικά τους παιχνίδια, τα δικά τους μπλοκ και στυλό, να βγουν έξω και να κινηθούν, να κρατήσουν τα μυστικά τους, να στηρίζονται στην οικογένειά τους, να επιβραβεύονται για τις επιτυχίες τους.
Αυτός δεν είναι δα και ο κατάλογος των δικαιωμάτων του ανθρώπου; Καλύτερη πυξίδα γι’ αυτόν τα παιδιά! Αξιοπρέπεια, ισότητα, ένωση, έκφραση, τέχνη, ιδιοκτησία, ελευθερία κίνησης, απόρρητο, οικογένεια.
Με τα δικά μας παιδιά δεν είχαμε τότε χρόνο να σκεφθούμε πολλά. Με τα παιδιά των παιδιών μας βρίσκουμε κάποιον χρόνο για τέρψη και για σκέψη.
