Κύριε διευθυντά
Οι μετασχηματιστές γλώσσας, όπως το ChatGPT, λέγονται Generative Pre-trained Transformers (GPT), δηλαδή Γενετικοί Προ-εκπαιδευμένοι Μετασχηματιστές ακριβώς επειδή δεν παράγουν αυτοτελώς γλώσσα, αλλά μετασχηματίζουν τη δική μας προτροπή σε μίαν απάντηση. Ετσι, για τα εντυπωσιακά μηχανικώς παραγμένα ποιήματα, που παραθέτει το ενδιαφέρον άρθρο του κ. Ανδριωτάκη («Καθημερινή» 19-11-23) θα ήταν σημαντικό να μάθουμε τι είδους προτροπές τα παρήγαγαν.
Εξίσου σημαντικό θα ήταν να μάθουμε τι είδους προεκπαίδευση είχε το σύστημα, δεδομένου ότι οι κατασκευαστές του μπορούν να παρεμβαίνουν καθοδηγώντας το σε ορισμένου είδους απαντήσεις. Οι μηχανές αυτές δεν έχουν κανενός είδους κίνητρα. Ετσι δεν μπορούν να έχουν και συναισθήματα που εκφράζονται σε κάποια από τα ποιήματα αυτά.
Οσον αφορά την ποίηση, μην ξεχνάμε ότι ήδη πριν από 120 χρόνια ο Christian Morgenstern έγραψε ποιήματα με λέξεις χωρίς καθόλου νόημα, όπως «Το μεγάλο Λαλουλά» (Das große Lalula: Kroklokwafzi? Semememi!/ Seiokronto — prafriplo:/ Bifzi, bafzi; hulalemi/ Bastu bast bo…/ Lalu lalu lalu lalu la! …). Εγραψε, μάλιστα και ποίημα χωρίς καθόλου λέξεις αλλά μόνο με βραχείς και μακρούς φθόγγους (Fishes Nachtgesang – Νυχτερινό τραγούδι ψαριού). Εξίσου περιθωριακό ποίημα είναι από μίαν άποψη και ο περίφημος «Τίγρης» του William Blake (1794): «Tyger, tyger burning bright/ in the forests of the night …», δηλαδή «Τίγρη, τίγρη που και λαμπερά/ μέσα στα δάση τα νυχτερινά …», που μάλλον εκφράζει αριστοτεχνικά το δέος και τον φόβο που εμπνέει ένα τέτοιο ζώο.
Ετσι, μπαίνει μάλλον το ερώτημα: τι είδος κειμένου με κάποιον ρυθμό δεν είναι ποίημα, – παρά τι είναι;
