Κύριε διευθυντά
Αντιγράφω από το «Οι απάνθρωποι φίλοι των ζώων» του Κωνσταντίνου Καβάφη («Απαντα τα πεζά», Παρουσίαση – σχόλια Γ. Παπουτσάκη):
«Στοργή προς τα ζώα και στοργή προς τους ανθρώπους δεν συμπίπτουσι πάντοτε εν τοις αυτοίς ατόμοις· το δε περιεργότερον είναι ότι πολλάκις συμβαίνει το εναντίον, ίσως διότι, ως λέγει ο Πλούταρχος, όταν η ψυχή του ανθρώπου είναι κενή πάσης ευγενούς αγάπης, αναγκάζεται να επιδαψιλεύη τα τρυφερά αισθήματα αυτού επί αναξίων και μηδαμινών όντων». «Ο φοβερός Μαρά, όστις ουδέ κατά μίαν ηλάττου τον αριθμόν των 300.000 κεφαλών ας εζήτει, διήγεν ολοκλήρους ώρας εν τη αθώα ασχολία του ανατρέφειν περιστεράς».
«Αι γαλαί ήσαν η αδυναμία του καρδιναλίου Ρισελιέ. Ο θάλαμός του ήτο πλήρης αυτών· παίζων δε με τα ζώα ταύτα εδαπάνει ευφροσύνως ο τύραννος τας ώρας της αναπαύσεως».
«Ο αιμοβόρος Σερζάντ ήτο φίλος των κυνών. Μίαν ημέραν κυρία τις ήλθε να επικαλεσθή την προστασίαν αυτού υπέρ συγγενούς φυλακισμένου εν Αββαίη. Δάκρυα και παρακλήσεις δεν ηδυνήθησαν να μαλάξωσι την θηριώδη καρδίαν του Σερζάντ, όστις ουδέ καν απάντησιν καταδέχθη να τη δώση. Η τάλαινα γυνή απελπισθείσα προετοιμάζετο να αναχωρήση ότε ακουσίως επάτησε τον πόδα μικρού κυνός κοιμωμένου πλησίον της θύρας. “Κυρία”, εξεφώνησε παραφερόμενος υπό αγανακτήσεως ο Σερζάντ, “δεν έχετε λοιπόν ευσπλαχνίαν;”».
Θα ήταν ευχής έργον, αν κάποιοι φιλόζωοι σέβονταν και αγαπούσαν πρώτα τον άνθρωπο, και ό,τι περίσσευε από την αγάπη τους αυτή, τη διοχέτευαν στα ζώα.
*Κτηνίατρος, Καστοριά
