Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο «Το σκεπτικό πίσω από την πλατεία Κολωνακίου» ο κ. ∆ημήτρης Ρηγόπουλος γράφει: «Τμήμα του κοινωνικού σώματος επεφύλαξε χλιαρή υποδοχή» στην ανάπλαση του 2004. ∆ιόλου περίεργο. Καταστράφηκε αναίτια το κομψό μαρμάρινο σιντριβάνι με τις θαυμαστές καμπύλες, μικρογραφία εκείνου του άλσους Κηφισιάς, και το οποίο είναι αδύνατον να ξαναγίνει: τέτοιοι λιθοξόοι δεν υπάρχουν πια, αλλά και το σημερινό κόστος θα ήταν υπέρογκο. Μειώθηκε υπερβολικά το πράσινο. Επαψε να είναι φιλική στον δημότη: ανισοϋψή επίπεδα, λοξά σκαλάκια, συνεχείς σκληρές γωνίες και, το χειρότερο, περίγυρος – καλντερίμι από μικρές πέτρες με ανώμαλη επιφάνεια, επικίνδυνος στο παιδί, στη μάνα με το καρότσι ή το νήπιο στο χέρι, στη γυναίκα με τα τακούνια, στον ηλικιωμένο με το μπαστούνι ή χωρίς. Η πλατεία δεν απέκτησε ποτέ ζωή, γιατί όλοι επέλεγαν την ασφάλεια των επίπεδων περιφερειακών πεζοδρομίων.
Στον σχεδιασμό τώρα της νέας πλατείας, ενόψει της έλευσης του πολυπόθητου μετρό, προβλέπεται χώρος για δημιουργία καφέ! Αυτό είναι, όπως φαίνεται, για κυβερνώντες και ειδικούς το νόημα της γνωστής καραμέλας περί «πράσινης βιώσιμης πόλης, φιλικής στον πολίτη»! Αλλο ένα καφέ στο ήδη κορεσμένο Κολωνάκι και στην Τραπεζοκαθισματούποληairbnbiensis, την επονομαζόμενη και Αθήνα! Σε αυτή τη δύσμοιρη πόλη, όπου ο απερχόμενος δήμαρχος δεν άφησε πεζοδρόμιο φαρδύτερο του μισού μέτρου που να μην παραδώσει στην εστίαση, ρείθρο χωρίς γυάλινο παραπέτασμα για ηχοπροστασία των εστιατορίων (ενώ είχε δώσει παράταση ωραρίου μουσικής!), τοίχο πολυκατοικίας χωρίς κολλητό πάγκο για όρθιους θαμώνες και ισόγειο κατάστημα χωρίς αλλαγή χρήσης σε καφέ κ.λπ. Παραμονές εκλογών παραδέχτηκε ως και ότι η πολύπαθη Πανεπιστημίου έπειτα από δύο χρόνια θα μετατρεπόταν στο Μεγάλο Τραπεζοκάθισμα.
Αχ, αγαπημένη κυρία Πιπιλή, πού είσαστε;
