Κύριε διευθυντά
Πρώτη είδηση έγινε η αγρότισσα, Αθηνά Παπαχρήστου, από το Μεσολόγγι, που, να χιλιοχρονίσει, δώρισε ένα ασθενοφόρο στο ελληνικό κράτος πουλώντας το χωραφάκι της.
Ενα χωραφάκι για ένα ασθενοφόρο. Ενα χωραφάκι που μια θα ‘χει ξερόχορτα, μια θα βλασταίνει, μια θα βαλτώνει στην πλημμύρα, μια θα σκάει στην κάψα. Ολος ο κύκλος της ζωής γράφεται πάνω του, χωρίς σειρήνες. Οπως αυτές του ασθενοφόρου, που κι αυτό βέβαια για μια ζωή θα τρέχει, μια για να τη σώσει, μια για να τη διαιωνίσει.
Εγκάρδιος ο πρωθυπουργός την ευχαρίστησε για τη χειρονομία της, αν και με τη χειρονομία αυτή η αγρότισσα είχε ήδη κάνει σκόνη όλο το ελληνικό κράτος.
Ακούγοντάς την όμως να μιλάει τόσο ζωντανά και γλαφυρά με την τόσο ζεστή και σμιλεμένη λαλιά του τόπου της για το τι την οδήγησε στην πράξη της αυτή, μάλλον έκανε σκόνη κι όλους εμάς στην πόλη. Γιατί μπορεί μεν να έχουμε πολλές ανέσεις, αλλά η λαλιά μας έχει στεγνώσει από κάθε ίχνος ζωής κι έχει γίνει μόνο λόγος. Ενας λόγος που συχνά αναστατώνει, σαν τη σειρήνα του ασθενοφόρου που διασχίζει ένα άνυδρο κι έρημο τοπίο, αλλά δεν συγκινεί.
*Δικηγόρος
