Κύριε διευθυντά
Διάβασα το άρθρο του Θοδωρή Γεωργακόπουλου στις 18 Νοεμβρίου με τίτλο «Το πρόβλημα με τον καπιταλισμό». Η κεντρική ιδέα είναι ότι οι επιχειρήσεις περιορισμένης ευθύνης αποσκοπούν στο βραχυχρόνιο κέρδος των μετόχων τους και αντί να χαράσσουν μακροχρόνια στρατηγική και να επενδύουν, μοιράζουν τα κέρδη τους υπό τη μορφή μερισμάτων και επαναγοράς ιδίων μετοχών στους μετόχους τους. Εχω ένα μικρό μυστικό να μοιραστώ με τον κύριο Γεωργακόπουλο και τον καθηγητή Τσανγκ που ενέπνευσε το άρθρο του: οι εταιρείες ιδρύονται από ανθρώπους με την προσδοκία της διανομής των κερδών και όχι της συσσώρευσής τους σε εταιρικές καταθέσεις.
Τι ποσοστό των κερδών πρέπει να διανέμουν οι εταιρείες στους μετόχους; Αλλες εταιρείες διανέμουν σχεδόν το 100%, ενώ άλλες διακρατούν το 100% και το επανεπενδύουν με σκοπό να πετύχουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη πριν αρχίσουν τις διανομές. Αλλες χρεοκοπούν γιατί έκαναν υπερβολικές διανομές στερούμενες έτσι των απαραίτητων κεφαλαίων σε μια δύσκολη συγκυρία και άλλες γιατί επανεπένδυσαν ανεπιτυχώς τα κέρδη τους. Κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων ποια είναι η σωστή πολιτική, εκτός ίσως από τους οικονομολόγους που όμως κι αυτοί μας το λένε εκ των υστέρων.
Το άλλο πρόβλημα με τον καπιταλισμό είναι ότι δεν είναι ευρέως κατανοητό ότι ο θάνατος των επιχειρήσεων που λαμβάνουν κακές αποφάσεις είναι εξίσου θεμιτός με την επιβίωση αυτών που λαμβάνουν σωστές αποφάσεις. Οτι κάθε χρεοκοπία μιας επιχείρησης εκλαμβάνεται ως αποτυχία του καπιταλισμού, ενώ συνιστά εξίσου μεγάλη επιτυχία με τη γιγάντωση μιας άλλης. Επανερχόμενος στο παράδειγμα της General Motors, δεν ξέμεινε δα ο κόσμος από αυτοκίνητα, έτσι δεν είναι;
