Κύριε διευθυντά
Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε μερικές παρατηρήσεις επί των ρυθμίσεων θεμάτων ∆ικαιοσύνης που έχει ανακοινώσει ο υπουργός ∆ικαιοσύνης.
1. Η κατάργηση των ενδίκων μέσων κατά των βουλευμάτων παραπομπής είναι ένα σωστό βήμα προς την κατεύθυνση της επιταχύνσεως της απονομής της δικαιοσύνης. ∆εν χρειάζεται να χάνεται χρόνος και να απασχολούνται δικαστές και εισαγγελείς για ζητήματα ουσίας και νομικά που θα εξετασθούν υποχρεωτικά και θα λυθούν από το δικαστήριο της έδρας. Υπενθυμίζω ότι υπάρχουν κατηγορούμενοι που είχαν προφυλακισθεί για αυταπόδεικτα κακουργήματα, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι και έχουν εξαφανισθεί γιατί το δεκαοκτάμηνο της προφυλακίσεως πέρασε εξαιτίας και της χρονοβόρου διαδικασίας των ενδίκων μέσων κατά βουλευμάτων.
2. Η διεύρυνση της εξουσίας της Εισαγγελίας ως προς την απευθείας παραπομπή στο ακροατήριο είναι επίσης ένα σωστό μέτρο. Οταν οι ενδείξεις περί τελέσεως ενός αδικήματος εγγίζουν τη βεβαιότητα, δεν χρειάζεται να χρονοτριβεί η εκδίκασή τους.
3. Η αντικατάσταση των πολυμελών δικαστηρίων από μονομελή είναι λάθος. Ο θεσμός των πολυμελών συνθέσεων επί σοβαρών αδικημάτων έχει λειτουργήσει και λειτουργεί με επιτυχία και αποτελεσματικότητα.
Η συζήτηση περισσότερων δικαστών κατά τη διάσκεψη, έχει περισσότερες εγγυήσεις για μία σωστή απόφαση. Η ανάθεση της εκδικάσεως σοβαρών αδικημάτων σε μονομελή δικαστήρια θα μειώσει τις εγγυήσεις αυτές και θα επιφέρει πτώση της ποιότητας των αποφάσεων.
4. Ο θεσμός του «ποινικού εισαγγελέα συνδιαλλαγής» είναι αντίθετος προς τη θεμελιώδη συνταγματική αρχή της διακρίσεως των εξουσιών.
Ο εισαγγελέας δεν είναι δικαστής και δεν έχει την εξουσία να αποφασίζει περί του ύψους της ποινής και να αποκλείει την κρίση του δικαστηρίου επί της ενοχής ή μη, γιατί αυτό ισοδυναμεί με την παραπομπή της υποθέσεως σε άλλη Αρχή εκτός δικαστηρίου δεδομένου ότι η απόφαση περί του ύψους της ποινής και, κυρίως, περί καταδίκης ή αθωώσεως του κατηγορουμένου ανήκει αποκλειστικώς στην εξουσία των τακτικών δικαστών της έδρας. Αλλωστε, η ομολογία του κατηγορουμένου στην οποία θα στηρίζεται η απόφαση του εισαγγελέα για τη μη παραπομπή του στο ακροατήριο, δεν είναι πάντοτε απόδειξη ενοχής γιατί ο κατηγορούμενος μπορεί να ομολογεί ένα αδίκημα που δεν διέπραξε, για να καλύψει είτε ένα βαρύτερο αδίκημα είτε ένα άλλο πρόσωπο. Π.χ., ομολογεί μία απλή κλοπή σε βαθμό πλημμελήματος, ενώ αυτή είναι κακούργημα διακεκριμένης κλοπής ή ο πατέρας ομολογεί ένα έγκλημα για να καλύψει τον γιο του που είναι ο πραγματικός δράστης. Αυτά μόνο το δικαστήριο μπορεί να τα διερευνήσει και όχι ο εισαγγελέας που δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει σχετική συζήτηση.
*Επίτιμος αρεοπαγίτης
