Κύριε διευθυντά
Γράφω αυτό το γράμμα με αφορμή την πρόσφατη επέτειο των 50 χρόνων από το Πολυτεχνείο σε συνδυασμό με την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (3 Δεκεμβρίου).
Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου με βρήκε να προετοιμάζομαι για τις εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το σοκ της στέρησης των ελευθεριών υπό τον ήχο των τανκς, σε μια ηλικία ιδιαίτερα ευαίσθητη σε θέματα ελευθερίας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας, και όλα όσα ακολούθησαν τα επόμενα φοιτητικά μου χρόνια –να βλέπω τους καθηγητές μου να ταπεινώνονται από τους καραβανάδες, να ακούω για βασανιστήρια και εξορίες, και να μην μπορώ να κάνω τίποτα– ξεπερνούν τα λόγια και τις αναλύσεις που έχουν γραφτεί από τότε.
Τελειώνοντας την Αγγλική Φιλολογία, γράφτηκα στο Φιλοσοφικό Τμήμα, όπου με καθηγητή τον Ευάγγελο Μουτσόπουλο έκανα εργασία για το τι είναι «Το ωραίο», θέλοντας να ξεφύγω από την ασχήμια που με περιέβαλε και με έπνιγε. Ενώ ο πολύς κόσμος κοίταζε τη δουλειά του και φοβόταν και να μιλήσει ακόμη, εμείς οι φοιτητές αρχίσαμε τις καταλήψεις στη Νομική που προηγήθηκαν του Πολυτεχνείου. Καμιά σχέση με τις μετέπειτα καταλήψεις που έγιναν σύνηθες ντροπιαστικό φαινόμενο. Η μανιάτικη καταγωγή μου δεν μου επέτρεπε να μην αγωνιστώ με όποιο τρόπο μπορούσα, αν και ήμουν παιδί από υπερπροστατευτική οικογένεια και ένιωσα τρόμο, το ομολογώ, όταν τελικά μας διέλυσαν οι αστυφύλακες και μας κυνηγούσαν με τα κλομπ.
Στους μήνες που ακολούθησαν δεν μπορούσα να χαρώ τίποτα από όσα είχε το δικαίωμα να χαίρεται μια κοπέλα της ηλικίας μου. Υστερα, καθώς κατέβαινα τον δρόμο από το σπίτι μου για να αντιμετωπίσω άλλη μια μέρα μαυρίλας, ξύπνησα… στο νοσοκομείο. Με είχε χτυπήσει σοβαρά αυτοκίνητο, είχα χειρουργηθεί με 5% πιθανότητες να ζήσω, είχα ζήσει σαν από θαύμα, αλλά με πρόγνωση αναπηρίας από τα πολλαπλά κατάγματα στα πόδια, κι εγώ δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα! Τις μέρες της κατάληψης του Πολυτεχνείου ήμουν στο κρεβάτι του πόνου με μπανταρισμένα πόδια από πάνω μέχρι κάτω και άκουγα τον ραδιοφωνικό σταθμό τους κλαίγοντας, χωρίς να μπορώ να τρέξω, να είμαι κι εγώ εκεί για συμπαράσταση.
Η χούντα έπεσε και τα τραύματα σιγά σιγά επουλώθηκαν, με πολύ πόνο και πολλή προσπάθεια. Με πολύ πόνο και πολλή προσπάθεια, επουλώθηκαν και τα κατάγματα στα πόδια μου, σε σημείο που να μπορέσω να χορέψω με το μπαλέτο του Γιάννη Μέτση στο Ηρώδειο και να χορεύω ακόμη και τώρα στους χορούς της παροικίας μας στο Λονδίνο. Ομως δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ημέρες της χούντας και του Πολυτεχνείου, όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι, καθισμένη στο αναπηρικό αμαξίδιο, έλεγα με καημό: Τι τυχεροί που είναι αυτοί που μπορούν και περπατούν!
*Φιλόλογος – ψυχολόγος, Λονδίνο
