Κύριε διευθυντά
Ο ακαδημαϊκός Αγγελος Αγγελόπουλος υπήρξε μέλος της «Κυβέρνησης του βουνού» (ΠΕΕΑ – Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) και, ως μέλος της ΠΕΕΑ, συμμετείχε στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου. Στο «Βήμα – Νέες Εποχές» της 4/12/1994 αποκαλύπτει ότι τις παραμονές του ∆εκεμβριανού κινήματος ενημέρωσε τον τότε Γραμματέα του ΚΚΕ, Γεώργιο Σιάντο, για την εκχώρηση της Ελλάδας από τον Στάλιν στη ζώνη επιρροής των Αγγλοαμερικανών, με σκοπό να αποφευχθεί η τραγωδία των ∆εκεμβριανών. Η απάντηση του Σιάντου ήταν η ακόλουθη: «Αυτά τα λένε οι Αγγλοι για να μας επηρεάσουν. ∆εν είναι δυνατόν οι Ρώσοι να παραχωρήσουν την Ελλάδα στους Αγγλους χωρίς να το ξέρουμε. Αν υπήρχε μια τέτοια συμφωνία, θα είχα ενημερωθεί από τους Ρώσους».
Δυστυχώς, οι Ρώσοι είχαν τηρήσει άκρα μυστικότητα για όσα είχαν συμφωνήσει με τους Αγγλους, αλλά και οι Αγγλοι δεν ενημέρωσαν κανέναν, όπως μαρτυρεί σε επιστολή του ο επικεφαλής της συμμαχικής αποστολής Κρις Γουντχάους προς τον Αγγελο Αγγελόπουλο. Εγκληματική μυστικοπάθεια την οποία πλήρωσε η χώρα μας με 17.000 νεκρούς και τεράστιες υλικές καταστροφές. Και ο μεν Σιάντος είχε το ελαφρυντικό της μυστικοπάθειας των συμμάχων, ο Ζαχαριάδης, όμως, όταν το 1946 ξεκίνησε τον μεγάλο και πιο καταστρεπτικό εμφύλιο 1946-1949, δεν είχε κανένα ελαφρυντικό. Πράγματι, τότε είχε παγιωθεί η γεωπολιτική πραγματικότητα με τη συμφωνία της Γιάλτας το 1945, που δεν άφηνε καμία ελπίδα επιτυχίας της επανάστασης, την οποία αφρόνως ξεκίνησε το 1946.
Γιατί λοιπόν ξεκίνησε αυτόν τον καταστρεπτικό πόλεμο για τη χώρα, για το κόμμα του και για τον ίδιο; Μήπως ήταν περιορισμένης ευφυΐας; Πολλοί, εκ των υστέρων, ενώ επικρίνουν τον αυταρχισμό του καταλογίζοντας σοβαρότατα και ανεπίτρεπτα λάθη, αναγνωρίζουν το γρήγορο και κοφτερό μυαλό του. Πώς, όμως, μία τέτοια ευφυΐα δεν μπόρεσε να εκτιμήσει σωστά την πραγματικότητα της εποχής στις αντικειμενικές της διαστάσεις; Ο διατελέσας γενικός γραμματέας του ΚΚΕ, Γρηγόρης Φαράκος, ως ιστορικός, καθώς και ο επίσης ιστορικός Φίλιππος Ηλιού αναφέρουν μία μυστική συνάντηση που είχε ο Ζαχαριάδης με τον Στάλιν στην Κριμαία τον Ιούνιο του 1946. Δεν βρέθηκαν πρακτικά αυτής της συνάντησης, ούτε είναι γνωστό αν υπάρχουν.
Πιστεύουν όμως ότι στη συνάντηση αυτή ο Στάλιν ζήτησε από τον Ζαχαριάδη να διατηρεί μια ένοπλη δράση στην Ελλάδα με σκοπό την εξυπηρέτηση της εξωτερικής πολιτικής της Σοβιετικής Ενωσης. Σύμφωνα με τον Φίλιππο Ηλιού, ο Ζαχαριάδης, ως Σοβιετικός πολίτης, μέλος του ΚΚΣΕ και συνειδητός κομμουνιστής, δεν μπορούσε να αρνηθεί την προσφορά εκείνης της υπηρεσίας προς τη μοναδική χώρα, όπου ο σοσιαλισμός έγινε πραγματικότητα. Την άποψη αυτή επιβεβαιώνει ο δημοσιογράφος, πολιτικός πρόσφυγας Λευτέρης Μαυροειδής με σοβαρά επιχειρήματα τα οποία εξέθεσε στον Στέλιο Κούλογλου (Μαρτυρίες για τον εμφύλιο σελ. 450-451). Ετσι, όπως γράφει ο Φίλιππος Ηλιού (Ο Εμφύλιος Πόλεμος – εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 358), ο Δημοκρατικός Στρατός που δημιούργησε ο Ζαχαριάδης δεν αποτέλεσε, σύμφωνα με το τριτοδιεθνικό μοτίβο, παρά «το προκεχωρημένο απόσπασμα της επανάστασης», το οποίο θυσιάζεται προκειμένου να κερδηθεί η συνολική μάχη του διεθνούς κομμουνισμού.
