Κύριε διευθυντά
Πολύ μου άρεσε η παρομοίωση των Γλυπτών του Παρθενώνα με τη Μόνα Λίζα, που έκανε ο πρωθυπουργός και σαφώς υποστηρίζω την επιστροφή τους στον φυσικό τους χώρο. Ομως η παρομοίωση αυτή ξύπνησε μέσα μου τον ανίατο ορθολογισμό μου, που δεν κατόρθωσα ακόμη να θεραπεύσω. Οπως δεν θα μου άρεσε μία Μόνα Λίζα κομμένη στα δύο, έτσι δεν θα μου άρεσε και αν ήταν ξεσκισμένη και κουρελιασμένη. Γιατί, λοιπόν, δεν μιλάει κανείς για την αποκατάσταση, όχι της θέσης, αλλά της εμφάνισης των Γλυπτών;
Δεν είναι εύκολη, αλλά σήμερα μπορεί να γίνει χωρίς αυθαίρετες παρεμβάσεις από κάποιον γλύπτη. Η όψη των Γλυπτών μπορεί να ψηφιοποιηθεί, και κάποια ελλείποντα τμήματα μπορούν να συμπληρωθούν με συμμετρική συμπλήρωση, ή απόδοση ελλείποντος μέλους από την ψηφιακή εικόνα μέλους άλλου γλυπτού. Η ψηφιακή αυτή ανάπλαση μπορεί μετά να μεταφερθεί από ρομπότ σε πεντελικό μάρμαρο με ακρίβεια δεκάκις χιλιοστού. Μία τέτοια ανάπλαση των σημαντικότερων γλυπτών του Παρθενώνα θα είχε ιδιαίτερη αξία, γιατί θα τα «ζωντάνευε». Οσοι, τυχόν, θεωρούν ότι η, ενδεχόμενα τολμηρή, ανάπλαση θα παραποιεί το πνεύμα των έργων αυτών, ας θυμηθούν ότι χωρίς τις αυθαίρετες αναπλάσεις των τοιχογραφιών στην Κνωσό από τον Αρθουρ Εβανς, αυτή δεν θα είχε ούτε τους μισούς επισκέπτες απ’ ό,τι τώρα, και ότι έτσι ο Εβανς έκανε τον μινωικό πολιτισμό πολύ πιο προσιτό στο ευρύ κοινό.
Τα καλλιτεχνήματα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ιερά λείψανα. Ενα απόλυτα ακριβές αντίγραφο της Μόνα Λίζα είναι, για μένα, εξίσου συναρπαστικό με το πρωτότυπο και θα το προτιμούσα από ένα πρωτότυπο μισοκατεστραμμένο ή μοιρασμένο σε δύο τμήματα σε διαφορετικές τοποθεσίες.
