Κύριε διευθυντά
Ομολογώ ότι δεν ήθελα, εν θερμώ, να προσθέσω μία ακόμη, περιττή ούτως ή άλλως, σκέψη για το πάντα επίκαιρο θέμα της επανένωσης των Γλυπτών του Παρθενώνα, με αφορμή τη μονομερή ματαίωση της συνάντησης των δύο πρωθυπουργών.
Προσωπικά, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι από την εποχή της Μελίνας – υπουργού Πολιτισμού, όχι ως νοσταλγία ή κριτική, αλλά ως «χρονικό» και βιβλιογραφική παραπομπή. Στη γνωστή αγωνία της σχετικά με το θέμα, η Μελίνα Μερκούρη είχε τότε συναντηθεί με τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος, Νιλ Κίνοκ, ο οποίος της είχε υποσχεθεί ότι αν κέρδιζε τις εκλογές, θα φρόντιζε για τον επαναπατρισμό των Γλυπτών του Παρθενώνα που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Είχαμε όλοι ενθουσιαστεί στο υπουργείο. Ανερχόμενη δύναμη τότε ο Κίνοκ, έδωσε μεγάλη ώθηση στο Εργατικό Κόμμα, αλλά οι εκλογές εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά, κάνοντας τη «μεγαλύτερη έκπληξη στα χρονικά». Ανατροπή, θα τη λέγαμε σήμερα.
Η εξέλιξη της ιστορίας είναι γνωστή.
Σε ενδεχόμενη αφελή ερώτηση «τι μας διδάσκει η Ιστορία;» η απάντηση θα ήταν: Απολύτως τίποτε. «Η ιστορία διδάσκει ότι κανείς δεν διδάσκεται από την Ιστορία». Προφανώς, γιατί η αποστολή της Ιστορίας είναι η καταγραφή και η αξιολόγηση, όχι η «διδασκαλία» και ο διδακτισμός, δικαίωμα το οποίο, τελευταία, αμφισβητείται, ακόμη και για τους διδάσκοντες γενικά, και όχι μόνον ιστορία.
Teaching means destroying, έλεγε ένας περίφημος καθηγητής σε Σχολή Καλών Τεχνών της Βόρειας Ευρώπης. Διδασκαλία σημαίνει καταστροφή.
Ισως, δεν αποκλείεται. Ωστόσο, κάτω από κάθε ενθουσιώδη και πηγαία έκφραση όποιου είδους, εάν δεν υπάρχει καλό σχέδιο, αλίμονο στο έργο. Και το σχέδιο «διδάσκεται».
Πιστεύω ότι και οι διαπραγματεύσεις, γενικά, ανήκουν στις Καλές Τέχνες. Fine arts. Χρειάζονται λεπτούς, ευαίσθητους, προσεκτικούς και «καλλιτεχνικούς» χειρισμούς από κάθε πλευρά.
Τίποτε δεν μπορεί να γίνει με επιτυχία, αν δεν έχει σχεδιασθεί καλά και αν δεν εδράζεται στη γνώση και την αξιοποίηση του παρελθόντος.
Συμπέρασμα: Ελέχθη και με άλλα λόγια: Qu’ on parle = αρκεί να μιλάει κανείς για κάτι και να μην το αφήνει να ξεχνιέται… Αρκεί; Δεν ξέρω…
ΥΓ.: Επειδή, αν δεν κάνω λάθος, στην ατζέντα των δύο πρωθυπουργών ήταν και το μεταναστευτικό, δεν χάνω την ευκαιρία να επανέλθω σε διατυπωμένη ήδη θέση: Την επανένωση των Γλυπτών ως μέλη της ίδιας οικογένειας… «προσφύγων». Μπορεί να μην πρόκειται για φυσικά πρόσωπα, αλλά πρόκειται για οργανικά μέλη ενός «ζώντος σώματος», του Παρθενώνα.
Και η ένωσή τους με τα άλλα μέλη είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, όπως θα έλεγε και ένας «οργανικός» διανοητής.
*Επίτιμη Γενική Δ/ντρια Αρχαιοτήτων & Πολιτιστικής Κληρονομιάς
