Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην «Καθημερινή» πως «Παρά τα όποια βήματα αναβάθμισης (της δημόσιας εκπαίδευσης) των τελευταίων χρόνων, η απόσταση που μένει να καλυφθεί (με την ιδιωτική) είναι μεγάλη». Υπονοείτε, και ελπίζετε ασφαλώς, πως συν τω χρόνω, αυτή η απόσταση θα καλυφθεί. Ομως όλα τα «μηνύματα» δείχνουν πως το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει και «στις περισσότερες χώρες, οι διαφορές στα εκπαιδευτικά αποτελέσματα (test PISA) που σχετίζονται με τις κοινωνικές ανισότητες είναι πεισματικά επίμονες» («Κ» Απ. Λακασάς, 12/12/23).
Στις δεκαετίες 1940-60, ένα πτυχίο ή ακόμη και απολυτήριο Γυμνασίου αποτελούσε ευκαιρία για την αναβάθμιση όλης της οικογένειας σε επίπεδο διαβίωσης. Σε κάθε νομό στην επαρχία υπήρχαν δύο ή τρία Γυμνάσια. Αλλά ακόμη και σήμερα τα παιδιά των φτωχών οικογενειών αγωνίζονται για «τον άρτον τον επιούσιον». Δεν έχουν χρόνο να πλαισιώσουν συμμορίες, όπως οι καλοζωισμένοι «τεντιμπόηδες» της δεκαετίας του ’50. Και η λεγόμενη «υποχρεωτική εκπαίδευση» τι νόημα έχει; Αποτελεί υποχρέωση του κράτους να εκπαιδεύει τους νέους ώσπου να συμπληρώσουν το δέκατο πέμπτο έτος της ηλικίας τους; Ή μήπως ο νέος «υποχρεούται» να φοιτά ώς την εφηβεία του; Την εποχή της 4ης Αυγούστου, όταν ένας γονέας δεν έστελνε το παιδί στο Δημοτικό, ο δάσκαλος ενημέρωνε την αστυνομία και ο χωροφύλακας πήγαινε στο σπίτι! (Και για τους αναλφάβητους γονείς ήταν υποχρεωτική η φοίτηση σε νυχτερινά σχολεία). Αλλά σήμερα, οι μαθητές που τους «μαντρώνουμε» στις σχολικές αίθουσες, αποτελούν βάρος για τους δασκάλους. Δεν μπορούν να τους τιθασεύσουν, και οι νέοι δεν αποκομίζουν κανένα όφελος από τις σπουδές. Μήπως θα έπρεπε να παρέχονται εναλλακτικές ευκαιρίες, σύμφωνα με τα ενδιαφέροντά τους;
*Πρώην Γυμνασιάρχης Χολαργός
