Κύριε διευθυντά
Δεν προλαβαίνει να βγει το βιβλίο και να και η εκδήλωση για την παρουσίασή του! Πρόθυμοι οι ομιλητές να μας πουν την άποψή τους για το βιβλίο και τον συγγραφέα, επαινετική κατά τα ειωθότα, και ο συγγραφέας ο ίδιος να μας μιλήσει για τον εαυτό του και τον κόπο του, τον προβληματισμό και τον στοχασμό του.
Οι ομιλητές, άραγε, πότε πρόλαβαν να το μελετήσουν ή απλώς να το διαβάσουν; Σε πέντε-δέκα ημέρες; Βεβαίως, διότι ήσαν, φαίνεται, γνώστες του περιεχομένου του πριν καν κυκλοφορηθεί το βιβλίο. «Το είχαν», όπως λένε οι νέοι, «αείποτε».
Και οι ακροατές; Ενθουσιώδεις και επαναπαυμένοι πλέον για τη γνώση τους και τη βεβαιότητά τους περί την ουσία του βιβλίου και των λέξεών του, αφού σε μια-δυο ώρες το κατανόησαν. Στη συνέχεια, δε, το σχολίασαν… με ένα ποτήρι κρασί με την παρέα, συμφωνώντας ή διαφωνώντας, αδιάφορο, αλλά τυρβάζοντας μάλλον περί άλλα.
Ομως, σημαντικότερη από τη βεβαιότητα για τα γραφόμενα (είτε συμφωνία είτε διαφωνία) είναι η απορία. Η απορία θέλει χρόνο και σκέψη για να καταλαγιάσει.
Τα βιβλία είναι καράβια και βάρκες αργοτάξιδες. Θέλουν χρόνο για να μπουν στα λιμάνια και οι επιβάτες τους, φτάνοντας στον προορισμό τους, θέλουν ακόμη περισσότερο χρόνο για να γνωρίσουν και ν’ αφομοιώσουν των ανθρώπων τα «άστεα» και τον «νόον». Των ανθρώπων τα έργα.
Μας λείπει η υπομονή για τη γνώση (ή μη) και την τέρψη (ή μη) που
προσφέρουν τα βιβλία. Μας λείπει ο προσωπικός προγραμματισμός πότε και τι θα διαβάσουμε. Μας λείπουν η βιτρίνα του βιβλιοπωλείου και η στήλη «Νέα Βιβλία» στις εφημερίδες.
Μου λείπει ότι «τώρα γυρεύω λίγη ησυχία… ένα κερί ν’ ανάψω, φως, να
διαβάσω». Προσπαθώ να εφαρμόσω την παραίνεση του στίχου. Αλλοτε επιτυχώς, άλλοτε όχι.
