Κύριε διευθυντά
Εμένα με συγκίνησαν πιο πολύ από άλλους ηλικιωμένους αναγνώστες, οι φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα (φύλλο Σαββάτου, Γράμματα Αναγνωστών, 2.12.23) που παρουσιάζουν τη μαυροφορεμένη Μάνα με το παιδί ζαλίγκα, γιατί κι εγώ έζησα παιδί, αυτά τα τρομερά χρόνια του Εμφυλίου και τις συνέπειές του, που ζωντανεύει το κείμενο του αναγνώστη σας Γιώργου Κωστούλα. Ετσι κι εγώ δεν θυμούμαι τη μητέρα μου με άλλο χρώμα φορέματος εκτός από το μαύρο.
Ο ιερέας πατέρας μου είναι μεταξύ των θυμάτων της κομμουνιστικής επέλασης, που κάθε ενός ιερέως το σύντομο βιογραφικό αναφέρεται στο βιβλίο με τίτλο «Πιστοί άχρι θανάτου» που έγραψε ο μητροπολίτης Λήμνου και αργότερα Τρίκκης και Σταγών ∆ιονύσιος. Η ηρωίδα μητέρα μου ήταν 32 χρονών με πέντε παιδιά, εκ των οποίων το τελευταίο στην κοιλιά και τα οποία σήμερα είμαστε όλοι συνταξιούχοι, ενώ εκείνη έσβησε στα 55 χρόνια της.
Φυσικά κι εγώ είχα καταταγεί στην κατηγορία των ορφανών πατρός αλλά ήμουν περήφανη για τον πατέρα μου και ο δάσκαλος είχε έρθει δίπλα μου και μου είπε ψιθυριστά. «Ο πατέρας σου ήταν ένας ήρωας. Να το θυμάσαι πάντα» και ασφαλώς εννοούσε ότι πρέπει να φανώ αντάξιά του. Ηταν λοιπόν και θέμα συμπεριφοράς δασκάλου η διαμόρφωση της ψυχολογικής καταστάσεως των «ορφανών πατρός». Κάποτε πρέπει η πολιτεία να βραβεύσει τη συνεισφορά των ιερέων στην ανακούφιση του λαού από τα δεινά της ιταλικής και γερμανικής κατοχής.
*Συνταξιούχος συμβολαιογράφος, Αγία Παρασκευή
