Κύριε διευθυντά
Ο κ. Ηλίας Μαγκλίνης με διαδοχικά άρθρα του παραθέτει, με εξαιρετική ενάργεια, όπως πάντα, τις ιδιαιτερότητες της γηπεδικής (και όχι μόνο) βίας, αναδεικνύοντας τα αίτια αυτής και προτείνοντας λύσεις. Οι αναμνήσεις του από το παρελθόν μού ξύπνησαν μνήμες από το στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης» της δεκαετίας του ’70, οπότε και, συνοδευόμενος από τον πατέρα μου, σε συνθήκες απόλυτης ασφάλειας, απολάμβανα τα πειράγματα που αντάλλασσαν φίλαθλοι (και όχι «φίλαθλοι») των αντιπάλων ομάδων, που στριμώχνονταν στην ίδια –κατάμεστη– κερκίδα.
Κάτι ανάλογο αισθάνθηκα πρόσφατα στο υπέροχο νέο γήπεδο της Φράιμπουργκ όταν, μαζί με τους δυο γιους μου, χάρηκα μια γιορτινή ατμόσφαιρα στη γεμάτη από πολιτισμένους και ευδιάθετους Γερμανούς φιλάθλους θύρα των ορθίων. Το μόνο σύνθημα που ακουγόταν ήταν η επωνυμία της τοπικής ομάδας, χωρίς βωμολοχίες και χειρονομίες προς τους, ουκ ολίγους, φιλάθλους του Ολυμπιακού.
Ντράπηκα, αντιστοίχως, στον τελικό του γραφικού Κάουνας, για αρκετούς «φιλάθλους» μας, οι οποίοι «έλουσαν» με τα γνωστά κοσμητικά επίθετα τους μόλις 60, ηλικιωμένους στην πλειοψηφία τους, Ισπανούς φιλάθλους, οι οποίοι προφανώς ήταν προκλητικοί, επαναλαμβάνοντας ρυθμικά το σύνθημα «Madrid, Madrid».
Δεν σκοπεύω να αξιοποιήσω την κάρτα διαρκείας που έχω, τουλάχιστον για φέτος, ασχέτως των τυχόν κυρώσεων που θα επιβληθούν από την Πολιτεία στην ομάδα που αγαπάω. Εξακολουθώ να παρακολουθώ με αγνό ενδιαφέρον την ποδοσφαιρική ομάδα της συνοικίας της Αγίας Παρασκευής, η οποία αγωνίζεται σε κατώτερη κατηγορία, με αντιπάλους ιστορικές ομάδες (Πανιώνιος, Εθνικός Πειραιώς, Προοδευτική και άλλες). Ωραίες οι συζητήσεις στην κερκίδα με συνομηλίκους μου φιλάθλους της Προοδευτικής, για παλιούς παίκτες, όπως ήταν ο Πάντος, που τίμησαν και τη φανέλα του Ολυμπιακού. Βέβαια, ούτε στις «μικρές κατηγορίες» οι συνθήκες είναι πάντα ανέφελες! Τελικά, υπάρχει ελπίς για το ελληνικό ποδόσφαιρο;
*Αν. καθηγητής Νομικής Σχολής ΕΚΠΑ, Αγία Παρασκευή
