Κύριε διευθυντά
Η αφήγηση της σύντομης ιστορίας μου ξεκινάει με εμένα να μπαίνω σε ένα μπαρμπέρικο πέριξ του Συντάγματος για τη συνήθη υπηρεσία καλλωπισμού. Στη συνέχεια και ενώ ο μπαρμπέρης δεν είχε προλάβει να ρίξει την πρώτη ψαλιδιά με πλεόνασμα σιγουριάς μου λέει, «ο καιρός άλλαξε απότομα, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό γίνεται σεισμός». Εμεινα ενεός. Αφού διαπίστωσα ότι επέμεινε δογματικά, τα αντανακλαστικά μου λειτούργησαν και προσπάθησα μάταια να τον πείσω ότι αυτό είναι δοξασία, επιστρατεύοντας τις σκουριασμένες γνώσεις μου στη σεισμολογία, τις οποίες αποκόμισα από το Φυσικό Αθηνών.
Δεν θα ήθελα να σταθώ όμως στον φέρελπι σεισμολόγο αλλά στο ρεαλιστικό κομμάτι του σεναρίου του κατά πόσο είμαστε προετοιμασμένοι για έναν σεισμό στην Αθήνα. Εχουν περάσει 24 χρόνια από τότε που έγινε ο σεισμός της Πάρνηθας των 5,9 Ρίχτερ ,11 κτίρια να καταρρέουν και 143 θανάτους να συμπληρώνουν τον τραγικό τότε απολογισμό.
Ο πρόσφατος σεισμός της Τουρκίας έδειξε ότι πολλά κτίρια ήταν ευάλωτα σε ένα σεισμό. με την οικοδομική δραστηριότητα τα τελευταία 15 χρόνια σε ιστορικά χαμηλά στην Αθήνα είναι εμφανές ότι ο αστικός ιστός είναι γερασμένος και ίσως επικίνδυνος σε περίπτωση που γίνει το απευκταίο. Καλό θα ήταν οι πολιτικοί ταγοί να πάρουν μια πρωτοβουλία κάνοντας μια έρευνα για το πόσα κτίρια στην Αθήνα μπορούν να αντέξουν έναν σεισμό 6 Ρίχτερ και να παρθούν κάποια προληπτικά μέτρα, ελπίζοντας να μείνουν άχρηστα.
