Kύριε διευθυντά
Η σελίδα με τα γράμματα των αναγνωστών σου απευθύνεται το δίχως άλλο σε πιστούς αναγνώστες/συνδρομητές σου, οι οποίοι συμφωνούν ή διαφωνούν με την πραγματικότητα και αποτελούν ένα ολοζώντανο μωσαϊκό γνώσεων, αντιρρήσεων, παραπόνων, υποδείξεων, αναμνήσεων και πολλές φορές προσωπικών εκμυστηρεύσεων, ένα είδος ας πούμε ψυχικής εκτόνωσης σε μια καλή και έμπιστη φίλη.
Αυτή τη φορά υπέκυψα προσωπικά σε μια διαφορετική κατηγορία επικοινωνίας μαζί σου, την αυτοπροβολή. Αφορμή, το γράμμα του κ. Αναστασίου Α. Στέφου, δ.φ. αντιπροέδρου της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλολόγων και του Συλλόγου «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. ∆ροσίνη» και τα υπό του ιδίου συγχαρητήρια προς τον συνεργάτη σου κ. Νίκο Βατόπουλο, του οποίου διαβάζω τακτικά τα καλογραμμένα κείμενα, με την πρόθεση να συμπληρώσει τις πληροφορίες τις οποίες ο κ. Βατόπουλος ανέφερε σχετικά με τη ζωή και το έργο του Ηρώδη Αττικού.
Εδώ λοιπόν μπαίνει στην παρέα και η αφεντιά μου με λίγη ζήλια. Γιατί όταν το 2002 εκδόθηκε από τον «Κάκτο» η ιστορική βιογραφία του Ηρώδη Αττικού της οποίας η συγγραφή με είχε απασχολήσει κάπου τρία χρόνια, ο σπουδαίος αυτός Αθηναίος είχε γίνει «μέλος» της οικογενείας μου και, φυσικά, ζούσαμε όλοι μαζί λες και είχαμε συγγενέψει.
Να, λοιπόν, γιατί ένιωσα ότι προσπάθησαν λίγο να μου τον κλέψουν, αν και τα μυστικά που είχα ανταλλάξει αυτά τα χρόνια με τον ήρωά μου είναι πολύ περισσότερα και παραμένουν άγνωστα στους πολλούς.
Εχω όμως την ικανοποίηση ότι η σχέση μου μαζί του είχε και κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, γιατί λίγο καιρό μετά την έκδοση του βιβλίου, στην είσοδο του Ηρωδείου, δεξιά κατεβαίνοντας τα σκαλάκια, τοποθετήθηκε προτομή του. Ηταν άλλωστε και ωραίος άντρας. Εκτός αυτού, αν και ο ίδιος είχε αρκετή έπαρση, πιστεύω ότι θα ήταν ευχαριστημένος που το βιβλιοπωλείο του Μουσείου της Ακρόπολης δεν εξέθεσε στα ράφια του τη σχέση μας. Εμεινε απ’ ό,τι καταλαβαίνω σχετικά μυστική…
