Κύριε διευθυντά
Στο αμερικανικό έθνος νομίζω ότι έχουν αφομοιωθεί φυλές και φυλές. Με ισότητα, νομική – τυπική τουλάχιστον. Η ενότητα του έθνους τους είναι το δίκαιο και τα ιδανικά για δημοκρατία και ελευθερία. Εστω ότι πρόκειται για το «μυθικό» και συμβολικό στοιχείο του κράτους τους που επιβιώνει του διαφωτισμού, του ορθού λόγου και της τρέχουσας διοίκησης. Επιβιώνει όμως ως πρότυπο, αν μη και ως «όνειρο».
Εχουμε ομοιότητες με το πολίτευμα των «Αγγλοαμερικανών» και ρίζες ιστορικές. Και παραγάγαμε πολιτισμό που τον αναγνώρισε ∆ύση και Ανατολή και του υποκλίνεται ακόμη. Υπήρξαμε δε αείποτε, όπως και οι Αμερικανοί, χωνευτήρι πολιτισμών, με κύριους φραγμούς τους θεσμούς μας.
«Ποιος είναι Ελληνας»; Είναι ο μετέχων της παιδείας μας. Ή, κατά τον Ρήγα, ο κατοικών στη χώρα.
Μου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβω πώς πεπαιδευμένοι και περιώνυμοι Ελληνες, με σπουδές σε πρωτοπόρα αμερικανικά πανεπιστήμια, με επαφές με σπουδαίους σύγχρονους Αμερικανούς και με γνώση της ιστορίας μας και των παραδόσεών μας, θεωρούν ότι το έθνος μας και ο λαός μας πρέπει να είναι «καθαρά ελληνικός». Ως αν υπάρχει το «καθαρά». Επομένως, μου είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβω τι κέρδος αποκομίζουμε ως έθνος με την καθαίρεση της ροζ σημαίας. Ή με την αρά στον γάμο των ομόφυλων ζευγών και στην τεκνοθεσία. «Πάντα ρει» – «Ηγγικεν η ώρα, ω Ελληνες!». Γι’ αυτά και για άλλα πολλά.
