Κύριε διευθυντά
Επειδή έχει γίνει τελευταία πολύς λόγος για τη φοροδιαφυγή των ελευθέρων επαγγελματιών, και τόσοι αρθρογράφοι και επιστολογράφοι βιάζονται να τους καταδικάσουν, αποφεύγοντας τη σφαιρική εξέταση του θέματος, επιτρέψτε μου, από τις φιλόξενες στήλες της «Καθημερινής», να εκφράσω μια κάπως εικονοκλαστική προσέγγιση. Οταν ένας μισθωτός διαπραγματεύεται με τον υποψήφιο εργοδότη του, αλλά και αντίστροφα, η συζήτηση πάντα αφορά στα «καθαρά». Οταν μιλούν για π.χ., 1.800 ευρώ τον μήνα και οι δύο πλευρές ξέρουν ότι το κόστος για τον εργοδότη είναι πολύ περισσότερο, π.χ. 2.500 ευρώ, διότι περιλαμβάνει τις ασφαλιστικές εισφορές και των δύο μερών καθώς και την παρακράτηση φόρου μισθωτών υπηρεσιών. Αντίστοιχα, όταν εμείς καλούμε έναν υδραυλικό για μια δουλειά και αυτός ζητάει 50 ευρώ, επειδή εμείς είμαστε οι εργοδότες, το αιτούμενο ποσό νοείται ως το «καθαρό» και εμείς σαν έντιμοι εργοδότες οφείλουμε να καλύψουμε κατ’ ελάχιστον τον ΦΠΑ και πιθανόν και κάποιο ποσό για τον φόρο εισοδήματος. Εξυπακούεται ότι τα παραπάνω δεν αφορούν σε διατιμημένες υπηρεσίες όπως των ταξί κ.λπ. όπου οι επιβαρύνσεις είναι ενσωματωμένες στην τιμή της προσφερόμενης υπηρεσίας. Πιστεύω λοιπόν ότι για τη λεγόμενη φοροδιαφυγή των ελευθέρων επαγγελματιών την κύρια ευθύνη φέρουμε εμείς που χρησιμοποιούμε τις υπηρεσίες τους, όταν αρνούμαστε να καταβάλουμε τις σχετικές επιβαρύνσεις και κατ’ ακολουθία θα πρέπει να είμαστε πιο φειδωλοί σε επικριτικά σχόλια.
Ας σημειωθεί ότι συνηθέστατα, οι ίδιοι οι επαγγελματίες πιέζουν να εκδώσουν απόδειξη για να εμφανίσουν εισοδήματα προς κάλυψη τεκμηρίων και για άλλους φορολογικούς λόγους και ο πελάτης αρνείται για να αποφύγει το αυξημένο κόστος.
Τούτων λεχθέντων, θεωρώ ότι το πρόσφατο νομοθέτημα περί τεκμαρτής φορολόγησης των ελευθέρων επαγγελματιών κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, ώστε να διαπαιδαγωγήσει τόσον αυτούς, όσον και εμάς τους χρήστες των υπηρεσιών τους, στην έκδοση από αυτούς αποδείξεων και στην καταβολή από μέρους μας των σχετικών επιβαρύνσεων.
