Κύριε διευθυντά
Τέσσερις μήνες μετά τις καταστρεπτικές πλημμύρες του Θεσσαλικού Κάμπου και, σύμφωνα με τα καιρικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα εκεί, δύο εποχές του χρόνου είναι επικίνδυνες, η άνοιξη και το φθινόπωρο.
Η άνοιξη όπου να ‘ναι έρχεται και μαζί της και οι βροχές, οι οποίες σε συνδυασμό με το λιώσιμο του χιονιού στα βουνά εγκυμονούν κινδύνους για τον Θεσσαλικό Κάμπο με τα πολλά ποτάμια και γύρω γύρω τα πανύψηλα βουνά.
Ωστόσο, ενώ τα καιρικά φαινόμενα σίγουρα δεν θα μας ξεχάσουν, ισχυρά ή μη, δεν έχει σημασία, εμείς μάλλον βραδυπορούμε στην αποκατάσταση των ζημιών που άφησαν πίσω τους οι πλημμύρες.
Και έχουμε πολλά να κάνουμε, σύμφωνα με όσα μας είπαν οι τελευταίες καταστροφές:
Πρώτον, να άρουμε τις προσχώσεις σε ποτάμια και κανάλια.
Δεύτερον, να διευρύνουμε τις κοίτες όπου είναι ανεπαρκείς. Εργο τεράστιο που θέλει πολύ χρόνο και χρήμα.
Τρίτον, να αποκαταστήσουμε και να μεγεθύνουμε όλα τα πληγωμένα αντιπλημμυρικά αναχώματα, δεδομένου ότι οι προσχώσεις σε πολλά σημεία έχουν φθάσει το μισό μέτρο. Και αναφέρω τα αναχώματα του Ενιπέα ποταμού που στο ύψος του βάλτου Πετρίνου έχουν προσχωθεί ίσως και πάνω από μισό μέτρο.
Τέταρτον, σε ορισμένες περιπτώσεις αποδείχθηκε ότι οι μπαγκίνες είναι ανεπαρκείς.
Πέμπτον, οι ταμιευτήρες στα ριζά της Πίνδου και της Οθρυος είναι ανάγκη να τελειώσουν κάποτε, αρκετά μάκρυναν.
Εκτον, όλα αυτά απαιτούν στιβαρή και ανεξάρτητη διοίκηση, αυτόνομη, μακριά από επιδράσεις τοπικών και περιφερειακών αρχόντων…
