Κύριε διευθυντά
Ο εκλεκτός επιστολογράφος σας κ. Πέτρος Αυγερινός, στην «Καθημερινή» της 29-12-2023, γράφει ότι το ποσοστό των καλά καταρτισμένων πτυχιούχων μας είναι απογοητευτικά χαμηλό σε σχέση με άλλες χώρες. Πράγματι τα στατιστικά στοιχεία αυτό δείχνουν. Οι στατιστικές όμως κρύβουν την ουσία. Στην Ελλάδα λόγω των πολλών πανεπιστημιακών σχολών που υπάρχουν και λόγω του ότι άνω του 70% των αποφοίτων Λυκείου εισάγεται σχεδόν ανεμπόδιστα, το ποσοστό των πτυχιούχων είναι μεγάλο, διότι κάποια στιγμή όλοι αυτοί παίρνουν πτυχίο. Το αντίστοιχο ποσοστό στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη είναι 30%-40%.
Με αυτόν τον τρόπο έχουν διαμορφωθεί τρεις κατηγορίες πτυχιούχων. Η πρώτη είναι αυτή των ολίγων υψηλόβαθμων σχολών (Ιατρικές, μερικές του Πολυτεχνείου, ΣΜΑ κ.λπ.). Η δεύτερη κατηγορία είναι μέσης και θα έλεγα κανονικής δυσκολίας σχολές, και η τρίτη είναι η μεγαλύτερη κατηγορία στην οποία ανήκουν όλες οι υπόλοιπες, που έχουν χαμηλές βάσεις εισαγωγής. Πολλές των σχολών αυτών δεν θα έπρεπε να υπάρχουν διότι οι πτυχιούχοι τους ή δεν πρόκειται να διοριστούν ποτέ, ελάχιστοι θα πάρουν τον δρόμο του εξωτερικού, και οι λοιποί θα κάνουν άλλες δουλειές, ξένες με αυτό που σπούδασαν.
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα το Γυμνάσιο και το Λύκειο είναι από τα πιο φορτωμένα, σε μαθήματα, σχολεία στον κόσμο, και παρ’ όλα αυτά όλοι επιτρέπεται να αποφοιτήσουν. Και τούτο συμβαίνει διότι δεν τα έχουμε φτιάξει σύμφωνα με τις ανάγκες των μαθητών και της χώρας, αλλά των καθηγητών για να τους διορίσουμε. Το επίπεδο των μαθητών που διαγωνίζονται στις Πανελλαδικές Εξετάσεις, οι υποψήφιοι των υψηλόβαθμων σχολών, αντιστοιχεί στο επίπεδο του 1ου και 2ου έτους των ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.
Ολοι οι μαθητές έχουν ένα «βαρύ» σχολείο το πρωί, και είναι ακόμα βαρύτερο το απόγευμα με τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα μαθήματα. Το πρόβλημα διαιωνίζεται, και συμβαίνει, γονείς, καθηγητές, φροντιστές και υπουργείο Παιδείας να παρακολουθούν και να ανέχονται αυτό το φαινόμενο.
Μέσα σ’ αυτή την πληθώρα των διαφορετικής αφετηρίας πτυχιούχων μας, το ποσοστό των αρίστων στατιστικά χάνεται. Ενώ στην πραγματικότητα, είναι ασυγκρίτως πολύ περισσότεροι από το παρελθόν. Η παιδεία είναι ο μεγάλος ασθενής στη χώρα μας και λύση υπάρχει αλλά θα πρέπει να βγουν στην ανεργία πολλές χιλιάδες οικογένειες που ζουν από την παραπαιδεία και αυτό δεν το τολμάει και δεν το αντέχει κανείς. Γι’ αυτό και κανείς δεν το θίγει.
*Οφθαλμίατρος, Λάρισα
