Κύριε διευθυντά
Ο εκλεκτός επιστολογράφος σας κ. Β. Σαλακάς υπερασπίζεται την ελληνική σημαία και μας θυμίζει ένα πασίγνωστο ποιηματάκι του Ιω. Πολέμη, που λέγαμε και εμείς κάποτε στο σχολείο. Στην επιστολή του («Η Καθημερινή» 5/1) παίρνει αφορμή από τη ροζ κατασκευή σε απομίμηση της ελληνικής σημαίας, που αναρτήθηκε για πολύ σύντομο διάστημα στο προξενείο της Νέας Υόρκης τον περασμένο μήνα και αποκαθηλώθηκε με εντολή άνωθεν. Η κατασκευή αυτή είχε ραφτεί με κομμάτια από υφάσματα (σεντόνια, ρούχα κ.λπ.) δολοφονημένων γυναικών και ονομάστηκε «Neighborhood guilt». Θα εξηγήσω.
Η άγνωστή μου εικαστικός κ. Γεωργία Λαλέ, προφανώς είχε υπόψη της τις παραδοσιακές κουβέρτες «quilt», που φτιάχνονται με περισσευούμενα άσχετα κομμάτια υφάσματος, επιτυγχάνοντας όμως ωραία φανταχτερά σχέδια. Σε χώρες με αγγλική παράδοση (ίσως και αλλού) εθελόντριες γυναίκες ράβουν και μοιράζουν δωρεάν χειροποίητες κουβέρτες αυτής της τεχνικής σε γηροκομεία, νοσοκομεία, κλινικές χημειοθεραπείας, αιμοκάθαρσης κ.ο.κ.! Στο εμπόριο υπάρχει μια μάρκα με την ονομασία «neighborhood quilt». Αλλάζοντας η κ. Λαλέ ένα γράμμα έκανε τη «συρραφή της γειτονιάς» σε «ενοχή της γειτονιάς». Οι δύο λέξεις προφέρονται διαφορετικά: κουίλτ και γκιλτ. ∆εν βρήκα ικανοποιητική μετάφραση για το κουίλτ, θα μπορούσε να αποδοθεί ως «κουρελού».
Νομίζω το εύρημά της ήταν πολύ εύστοχο, αν σκεφτούμε ότι επιδίωξή της ήταν η αφύπνιση, η διαμαρτυρία και η μνήμη. Κατά τη γνώμη μου καθόλου δεν προσέβαλε την ελληνική σημαία. Αντίθετα, η κ. Λαλέ επικαλέστηκε το κύρος της σημαίας για ένα δίκαιο σκοπό. Αν σκεφτούμε για μια στιγμή ότι οι γυναίκες αποτελούν το «βιολογικό κεφάλαιο της πατρίδας», με τις γυναικοκτονίες η ελληνική σημαία ουσιαστικά αιμορραγεί και βάφεται κόκκινη. Ειρήσθω εν παρόδω εδώ που τα λέμε, όταν εμείς της διασποράς βλέπουμε σε μια πάροδο της 5ης Λεωφόρου τη γαλανόλευκη να ανεμίζει στο ίδρυμα Ωνάση, πάντα μας γεμίζει περηφάνια και συγκίνηση, επαληθεύοντας τα λόγια του ποιητή: «Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω…».
