Κύριε διευθυντά
Αντί άλλης, ευχετήριας επικοινωνίας, ένα ψυχογράφημά μας εξ Ανατολών, εν είδει παροιμιακής εθνοκρισίας: «Του Ρωμιού (Γκιαούρη) η γνώση ύστερα έρχεται» – «Gavurun akili sonradan gelir». Εύγλωττη παραπομπή στην εθνική μας επιπολαιότητα, τη βιαστική, επιπόλαιη σκέψη, την παρορμητική απόφαση.
Συναντάμε τη φράση σε κείμενα τριών ψυχανατόμων της ελληνικής ψυχής: Του Ζήσιμου Λορεντζάτου, στο βιβλίο του «Στου τιμονιού το αυλάκι», όπου συνδέει τη φράση με την κυπριακή τραγωδία. Του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στο διήγημά του «Ο γείτονας με το λαγούτο: « Ἄχ! κεφάλι, κεφάλι, ποὺ θέλεις χτύπημα στὸν τοῖχο (…), στὸ ντουβάρι… Πότε θὰ βάλῃς γνώση; Καλὰ τὸ λὲν οἱ Aγάδες: «Τοῦ Ρωμιοῦ ἡ γνώση ὕστερα ἔρχεται – Γιουννανὶν ἀκὶλ σονραντὰν γκελίορ». Και του ∆ημητρίου Λουκάτου: «Το μυαλό του ο Ρωμιός το έχει όξου από το φέσι του… Του Ρωμιού η γνώση έρχεται στέρου. Γι’ αυτό οι Τούρκοι εύχονταν: «Την πρώτη σκέψη (την ορμητική) του Ρωμιού να την έχει τ’ άλογό μας, τη δεύτερη εμείς».
Λοιπόν, σοφότερες πρώτες σκέψεις, απ’ όλους μας, στη νέα χρονιά.
