Κύριε διευθυντά
Διαβάζω σε ενδιαφέρον άρθρο του κ. Απόστολου Λακασά («Κ» 30/12/23) πως «Τα σχολεία “ξεμένουν” από διευθυντές». Βαρύς και «ασήκωτος» είναι ο φόρτος εργασίας των διευθυντών, τώρα και με τις τηλεδιασκέψεις. Και το «διευθυντικό» επίδομα (214,5-357,5 ευρώ για δημοτικό και γυμνάσιο και 429,5-500,5 για το λύκειο) δεν αποτελεί σημαντικό κίνητρο. Τον παλιό (τον καιρό), οι προαγωγές γυμνασιαρχών, λυκειαρχών γίνονταν οίκοθεν υπηρεσιακώς, «εν κρυπτώ και παραβύστω», προς «επιβράβευση» των «ημετέρων» ή της επιλογής των συνδικαλιστών. Την προαγωγή συνόδευε υποχρεωτική μετάθεση στην επαρχία. Εάν κάποιος, για λόγους προσωπικούς-οικογενειακούς, δεν αποδεχόταν την προαγωγή, όφειλε να παραιτηθεί. Η νέα θέση ήταν οργανική, αν δεν εμφανιζόταν ο υπάλληλος, απολυόταν «για εγκατάλειψη θέσεως». Σήμερα για να καταλάβεις θέση διευθυντή γυμνασίου ή λυκείου, υποβάλλεις αίτηση για τριετή θητεία. Αν κριθείς προς διορισμό, μπορεί να μείνεις ακόμη και στο σχολείο όπου ήδη υπηρετείς. ∆εν έχεις βαθμό γυμνασιάρχου ή λυκειάρχου, αλλά είσαι διευθυντής γυμνασίου ή λυκείου. Μετά τη λήξη του χρόνου, μπορείς να υποβάλεις αίτηση για νέα τριετή θητεία. Παρουσιάζεται όμως το εξής πρόβλημα: Οταν ήταν υποχρεωτική η προαγωγή – μετάθεση, οι νέοι συνάδελφοι πρόθυμα βοηθούσαν στη γραφική εργασία του σχολείου. Ο γυμνασιάρχης εθεωρείτο «κανονικός προϊστάμενος», είχε πάνω από 20 χρόνια υπηρεσίας και διπλάσιο ή τριπλάσιο μισθό. Με το νέο σύστημα υπάρχουν στο σχολείο αρκετοί παλαιότεροι του διευθυντή, οι οποίοι αρνούνται να μπλέξουν με τα διοικητικά. Και λένε στον διευθυντή, εμμέσως πλην σαφώς, “ήθελές τα κι έπαθές τα”, παίρνεις το επίδομα και βγάλ’ τα πέρα!
* Πρώην Γυμνασιάρχης, Ραφήνα
