Κύριε διευθυντά
Το πολιτικό (= το «προς έτερον») «θέλω» μετατρέπεται σε νομικό κανόνα (σε «πρέπει») από το κράτος μέσω του νόμου. Τον νόμο θεσπίζει η Βουλή που είναι όργανο του κράτους. Τον θεσπίζει με βάση την αρχή της πλειοψηφίας. Ως «όργανο» του κράτους η Βουλή αποτελείται από πλείονα φυσικά πρόσωπα, τους εκλεγμένους βουλευτές. Είναι αδιάφορο αν εκλέγονται και αν ανήκουν σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Αντιπροσωπεύουν «ελευθέρως» το έθνος. Αυτά νομίζω ότι ορίζει το Σύνταγμά μας.
Εστω ότι το πολιτικό «θέλω», όπως προτείνεται στη Βουλή για ψήφιση, δεν ανταποκρίνεται πλήρως στο πολιτικό «δέον» (ποιο είναι αυτό, άραγε, και ποιος θα μας το πει;). Εστω δηλαδή ότι είναι έλασσον του πλήρους πολιτικού «δέοντος». Είναι ορθό, ερωτάται, ο βουλευτής, που τάσσεται υπέρ του πλήρους πολιτικού «δέοντος», αδιάφορο σε ποιο κόμμα ανήκει, να καταψηφίσει το προτεινόμενο, έλασσον, κατ’ αυτόν, πολιτικό «θέλω»; Η απάντηση είναι απερίφραστα «όχι». Διότι οι αλλαγές των νόμων είναι αέναες στον πολιτικό χρόνο. Υπάρχει πάντα χρονικό περιθώριο γι’ αυτές. Αριστον (ως αιώνιο και άχρονο) δεν υπάρχει. Και, αν υπάρχει, είναι εχθρός του καλού και του καλύτερου. «Piecemeal engineering, my dear»! Αλλιώς δεν μας μένει παρά στασιμότητα και βάλτος.
Ενστάσεις, λοιπόν, από βουλευτές της αντιπολίτευσης ότι το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία τους δεν ικανοποιεί πλήρως τις απόψεις και τις θέσεις τους και ως εκ τούτου δεν αξίζει την ψήφο τους ή ότι η ψήφος τους δεν μπορεί να υποκαθιστά την ψήφο των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι αδικαιολόγητες. Συντηρούν τους «πατρώους νόμους», ενώ το «κινείν αυτούς βέλτιστον».
