Κύριε διευθυντά
Καθώς κορυφώνεται ο δημόσιος διάλογος επί του νομοσχεδίου που αφορά στην ομοφυλογαμία και τη συνακόλουθη τεκνοτροφία, «αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν»! Ας μου επιτραπεί να ρίξω κι εγώ μία άσφαιρη εκ του μακρόθεν «τουφεκιά».
Το ότι μία γυναικεράστρια, όπως λ.χ. η περιβόητη Λεσβία ποιήτρια Σαπφώ, δεν τίκτει τέκνα, δεν συνεπάγεται και ότι δεν δύναται να (ανα)θρέψει ένα ή πολλά. Διότι άλλο πράγμα η «φύσει» τεκνοποιία και άλλο η «νόμω» τεκνοθεσία και τεκνοτροφία. Το ίδιο ισχύει και για τον ομοφυλόφιλο εραστή, «όστις άτεκνος ων παίδας θυραίους εις δόμους εκτήσατο» (Ευριπίδης, fr. 491). Ναι, και αυτός δύναται να θρέψει «θυραία» (αλλότρια) τέκνα, όταν βρεθεί ο πρόθυμος τεκνοδότης.
Δεν με προβληματίζει ο παρά φύσιν αφροδισιακός προσανατολισμός μιας ευυπόληπτης γυναικεράστριας ή ενός φίλανδρου εραστή, ούτε η διά νόμου ομοφυλογαμία. Με προβληματίζει το τεκνόθρεπτο, το «εισποιητό», δηλ. το θετό παιδάκι που μεγαλώνοντας με ομοφυλόφιλους τροφούς (δεν τους επονομάζω «γονείς» ελλείψει γονιδίων) θα στερηθεί το τιμιότατο δώρο της φύσης: τον πατέρα και τη μητέρα.
Φανταστείτε ένα θετό παιδάκι να φωνάζει: «Μητέρα, πού είσαι; Ελα, σε θέλω!», και αντί μητέρας να εμφανίζεται ένας τραγομάσχαλος άνδρας! Πώς το βλέπετε αυτό; Δεν είναι πληγή σε τρυφερή ψυχή; Είναι αυτόδηλο ότι από την ομοφυλογαμία λείπει η «φύσει» συζυγία που ωθείται από το ένστικτο της τεκνοσπορίας και της αναπαραγωγής. Λείπει το βασικό κοινωνικό κύτταρο: πατέρας, μητέρα, τέκνο.
Σέβομαι τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλ’ αντιδρώ στην τεκνοτροφία.
Υιοθετημένος τυγχάνω κι εγώ. Αλλά, τύχη αγαθή, μεγάλωσα με μητέρα που δεν ήταν άνδρας και με πατέρα που δεν ήταν γυναίκα. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα προτιμούσα το ορφανοτροφείο – θα με πλήγωνε λιγότερο…
