Kύριε διευθυντά
Πριν επικοινωνήσω, κατόπιν επιθυμίας του, με τον κύριο Αναστάσιο Αγγ. Στέφο ∆.Φ., ο οποίος μέσω της Στήλης των Αναγνωστών έγραψε με πολύ κολακευτικά λόγια για το βιβλίο μου «Ηρώδης Αττικός», ίσως λίγο υπερβολικά, θα ήθελα να αναφέρω δύο αναμνήσεις μου, οι οποίες παραδόξως ενώνουν με την κλωστή του χρόνου την «Καθημερινή» με το Μουσείο ∆ροσίνη.
Τέλειωνα το δημόσιο δημοτικό σχολείο της Κηφισιάς, όταν με μία συμμαθήτριά μου, παρακινούμενες από θαυμασμό προς τον ποιητή Γεώργιο Δροσίνη, ο οποίος κατοικούσε κι αυτός τότε στην Κηφισιά, στο ίδιο ακριβώς σπίτι όπου σήμερα στεγάζεται το πολύ ενδιαφέρον μουσείο αφιερωμένο στο όνομά του, αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε και με την ανέμελη αισιοδοξία της εφηβείας, να του ζητήσουμε τη γνώμη του για δύο ποιήματα που είχαμε γράψει. Η συνάντηση ορίστηκε και η οικονόμος του σπιτιού μάς υπεδέχθη με ευγένεια, υποδεικνύοντάς μας να ανέβουμε στο πάνω πάτωμα όπου θα βρίσκαμε τον Δροσίνη. Η ξύλινη στριφτή σκάλα έτριζε σε κάθε μας βήμα, σαν κάτι να μας έλεγε, που όμως δεν έφτανε να μετριάσει τον ενθουσιασμό μας.
Ο ποιητής, καθισμένος σε μια μεγάλη πολυθρόνα, είχε τα πόδια του σκεπασμένα με μια πολύχρωμη κουβέρτα. Εντύπωση μας έκανε η ήρεμη γεροντική του φυσιογνωμία και το τεράστιο σύννεφο από κάτασπρα μαλλιά που πλαισίωνε το πρόσωπό του. Φαινόταν εξωπραγματικός. Του εξηγήσαμε τον σκοπό της επίσκεψής μας και η συμμαθήτριά μου, πιο θαρρετή, παρέκαμψε τη συστολή της και διάβασε το ποίημά της. Οταν τέλειωσε, η αναμονή μας κράτησε πολύ λίγο. Ο Δροσίνης μας κοίταξε καλά καλά και με τη γλυκιά φωνή της προχωρημένης ηλικίας του είπε με τόνο αποφασιστικό. «Καλύτερα να πάτε σπίτι σας και να μάθετε να μαγειρεύετε».
Ευτυχώς ο θαυμασμός μας για αυτόν αναχαίτισε την απογοήτευση που θα έπρεπε να νιώσουμε. Μονάχα κατεβαίνοντας προς την έξοδο, αυτή τη φορά το τρίξιμο της σκάλας μας φάνηκε ότι έμοιαζε σαν γέλιο. Ευτυχώς η αντίδραση αυτή έπειτα από πολλά χρόνια δεν στάθηκε μάθημα. Αντίθετα, και αφού έκανα δική μου οικογένεια και έμαθα να μαγειρεύω, άρχισα να γράφω σαν ελεύθερη δημοσιογράφος σε εφημερίδες, περιοδικά, έντυπα και συνεντεύξεις, ελληνικά και αγγλικά κείμενα για πολλά χρόνια. Οχι βιβλία ακόμα.
Τότε σκέφτηκα την αγαπημένη «Καθημερινή». Ζήτησα συνάντηση με την Ελένη Βλάχου η οποία με δέχτηκε με ευγένεια στο γραφείο της οδού Σωκράτους. Συζητήσαμε για τις σπουδές μου, για τα θέματα που έγραφα γενικά και για ό,τι άλλο ήθελε να μάθει για εμένα. Τελικά μου είπε: «Ευχαρίστως να γράφετε για την “Καθημερινή”, όμως υπό έναν όρο. Να είστε ελεύθερη και στη διάθεσή μου, όλο το εικοσιτετράωρο». Η ευμενής αντιμετώπισή της δεν με απέτρεψε από την αυθόρμητη απάντησή μου: «Ευχαριστώ πολύ, κυρία Βλάχου, αλλά δεν θα μου είναι δυνατόν γιατί θα ήθελα να αναθρέψω ένα δεύτερο παιδί».
Να λοιπόν πώς η κλωστή του χρόνου ένωσε δύο τόσο διαφορετικές και συγχρόνως σχετικές περιπτώσεις, οι οποίες όμως δεν με εμπόδισαν να γράψω αργότερα όχι πλέον σε γραφομηχανή αλλά με υπολογιστή, τα τέσσερα βιβλία μου. Γιατί το γράψιμο είναι χαρά, καημός και γλυκιά ικανοποίηση.
