Κύριε διευθυντά
Είθισται, ως γνωστόν, στο τέλος κάθε έτους και στην αρχή του νέου, ένα είδος απολογισμού και προσδοκίας, αντίστοιχα.
Ετσι, παρακολουθώντας και εγώ, όσο είναι δυνατόν, και ακόμη λιγότερο, τη μεγάλη σκηνή του «σφαιρικού χωριού», αλλά και του δικού μας χώρου, γενικά στο βασίλειο της εύκολης ακύρωσης (cancel), ομολογώ ότι ένιωσα πολύ βαρύτερη απ’ όλα, την πίκρα της ματαίωσης. Οι συνειρμοί είναι ελεύθεροι. Ωστόσο, εξηγούμαι: από τότε που διάβασα το βιβλίο του Paul Bowles, «The Sheltering Sky», για τις Τρεις Γυναίκες (τη μια έλεγαν Αϊσά) που ονειρεύτηκαν ότι θα έπιναν τσάι στη Σαχάρα και όταν έφτασαν βρήκαν το φλιτζάνι τους να είναι γεμάτο άμμο, βλέπω πάντα με ιδιαίτερη δυσπιστία κάθε μη διαφανές φλιτζάνι… αν και το καλό γυαλί, χωρίς άμμο, δεν γίνεται – τι ειρωνεία. Ούτως ή άλλως, πιστεύω ότι αυτό το όνειρο αποτελεί την επιτομή όλων των ματαιώσεων.
Από την πιο μικρή ώς την πιο μεγάλη ματαίωση, και είναι τόσες καθημερινά: ιστορικές, προσωπικές, συλλογικές, θρησκευτικές, επιστημονικές, ιδεολογικές, οικολογικές, κινούμενοι αμμόλοφοι που φεύγουν και ξαναγυρίζουν, όχι οι ίδιοι αλλά παρόμοιοι, με άλλη μορφή, αλλά με την ίδια υφή, που έρχεται από αριστερά ή δεξιά, διαπερνά τα κέντρα και θολώνει τα πάντα. ∆ιάχυτη άνω, κάτω, διαγωνίως. Με λίγα λόγια και μια αλληγορία, ο μικρός και ο μέγας κόσμος χώρεσαν σ’ ένα φλιτζάνι με άμμο της ερήμου.
Πιστεύω ότι είναι βαθύτατα πολιτική έννοια η ματαίωση, με ω μέγα, βαρύ, άρωμα πικραμύγδαλου και γεύση υδροκυάνιου… γι’ αυτούς που δοκιμάζουν.
Μπορεί να εμφανιστεί την επομένη των εκλογών, το βράδυ των δημοψηφισμάτων, τη νύχτα των πανηγυρισμών προς το Λυκαυγές, όταν τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά και ας προσθέσει έκαστος ό,τι έχει ευχαριστηθεί σ’ αυτήν την εμπειρία.
Απρόβλεπτη η επικρεμάμενη και αναμενόμενη, σε όνειρο ή πραγματικότητα, η ματαίωση είναι πολύ οδυνηρή γνωριμία και δεν αφορά μόνο τους δώδεκα μήνες ενός προηγούμενου συμβατικού χρόνου, ούτε μόνο τη θεαματική κινηματογραφική της εκδοχή («Τσάι στη Σαχάρα»).
Για όποιον, στο κάτω κάτω της γραφής, εξακολουθεί να αναρωτιέται «τι θέλει να πει ο ποιητής», παρακαλείται «ένδον σκάπτε» και θα βρει.
Οσο για τη νέα χρονιά, ας συμβάλλουμε, κατά το δυνατόν, να είναι όσο γίνεται ευήμερη, όπως θα την έλεγαν οι αρχαίοι και ας προσπαθήσουμε να δούμε διαυγέστερα, χωρίς αμμόκοκκους στα μάτια, τον μικρόκοκκο πλανήτη μας και την mega ευθύνη μας απέναντί του.
