Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 14.1.2024 δημοσιεύθηκε άρθρο του κ. Παναγή Βουρλούμη με τίτλο «Μοναδική συγκυρία για θεσμικές αλλαγές». Από το κείμενο προκύπτει μεταξύ των άλλων και το ότι χρειάζονται θεσμικές αλλαγές σε Παιδεία, ∆ικαιοσύνη, ∆ιοίκηση και αλλού. Τονίζεται ότι όσο ικανά κι αν είναι τα πρόσωπα, ελλείψει θεσμικών αλλαγών, δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί βελτίωση. Ταπεινά αναφέρεται κι από μέρους μου ότι πράγματι είναι η μοναδική συγκυρία για την παρούσα κυβέρνηση να προβεί σε θεσμικές αλλαγές.
Δυνατές οι προτάσεις του ανωτέρω άρθρου. Το ερώτημα που τίθεται, και που έχει και διαχρονικότητα, είναι αν θα τολμήσει ο πρωθυπουργός. Βέβαια είναι μεγίστη η δυσκολία η οποία, όπως συνέβη και με προηγούμενους ισχυρούς πρωθυπουργούς στο παρελθόν, δεν «πηγάζει» μόνο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά σε μεγάλο βαθμό και από το εσωτερικό της κυβέρνησης. Στο «και αλλού» του ανωτέρω άρθρου, κατά την άποψή μου μεγίστη αλλαγή θα είναι και η μείωση του αριθμού των 300 βουλευτών. Γιατί να μην μπορούμε να μιμηθούμε την υπόλοιπη Ευρώπη δοθέντος ότι κι εμείς είμαστε (θεωρούμαστε) μέρος της Ευρώπης.
Σημειώνεται ότι το Σύνταγμα επιτρέπει τη μείωση σε 200 βουλευτές χωρίς να απαιτείται αναθεώρηση. Αναλογικά και ο αριθμός των 150 είναι μεγάλος. Τολμηρή ενέργεια θα είναι και μειώσεις των εν γένει δαπανών της Βουλής ώστε να «συμπάσχει» και η Βουλή με τις οικονομικές δυσκολίες των υπολοίπων. Το τι τελικά θα γίνει θα εξαρτηθεί από το πώς βλέπει τον ιστορικό ρόλο του ο πρωθυπουργός, που τελευταία «αχνοφαίνονται» κάποιες τολμηρές ενέργειες. Αν θα υπερισχύσει ο στόχος της μακροημέρευσης του κόμματος (είναι σχεδόν κατά κανόνα «ασύμπτωτες ευθείες» η μακροημέρευση και οι απαιτούμενες θεσμικές αλλαγές, λόγω πολιτικού κόστους), δεν υπάρχουν ελπίδες για να αξιοποιηθεί η ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζεται. Βέβαια η μακροημέρευση δεν είναι και το κύριο μέλημα του λαού. Ομως η υστεροφημία γενικά απαιτεί αγώνες, απαιτεί θυσίες.
*Τοπογράφος μηχανικός ΕΜΠ
