Κύριε διευθυντά
Σε δημοσιευμένη (εντός πλαισίου) επιστολή αναγνώστη σας, στο φύλλο της Παρασκευής 19ης Ιανουαρίου, διαβάζω μια πρωτοφανή για την κοινοβουλευτική πρακτική άποψη, σύμφωνα με την οποία οι βουλευτές ενός κόμματος έχουν το δικαίωμα να εκφράσουν τις τυχόν αντιρρήσεις τους επί προτεινόμενου νομοσχεδίου μόνο κατά την προ της κατάθεσής του σχετική συζήτηση στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος. Από τη στιγμή που η πλειοψηφία αυτής της ομάδας πάρει την όποια απόφαση όλοι οι βουλευτές-μέλη της είναι δεσμευμένοι πλέον να την υποστηρίξουν ομόφωνα στην Ολομέλεια (επί ποινή διαγραφής τους μάλιστα, εάν αυτό προβλέπεται από το καταστατικό του κόμματος).
Σύμφωνα με την άποψη αυτή η συζήτηση στην Ολομέλεια καθίσταται περιττή. Κανένα λόγο δεν έχουν πλέον οι εκφορές εκατέρωθεν επιχειρημάτων από βουλευτές-ομιλητές με στόχο τη βελτίωση του νομοσχεδίου ούτε και απαιτείται τελική ατομική ψηφοφορία των μελών της Βουλής αφού οι πάντες θα είναι δεσμευμένοι από τις κατά πλειοψηφία αποφάσεις των επί μέρους κοινοβουλευτικών ομάδων τους. Για την ψήφιση ή την απόρριψη του όποιου νομοσχεδίου θα αρκούσε μόνο η κατάθεση θετικής ή αρνητικής δήλωσης από τους εκπροσώπους των κομμάτων και η τελική απόφαση θα στηριζόταν στην αριθμητική δύναμη του συνόλου των κομμάτων που το στήριξαν ή το απέρριψαν. Απλά πράγματα, τακτοποιημένα και κυρίως απαλλαγμένα από προβληματισμούς.
Μηχανικός είμαι και όχι νομικός αλλά η καινοφανής αυτή άποψη μάλλον δεν θυμίζει δημοκρατικά κοινοβούλια στα οποία τα θέματα οφείλουν να συζητούνται εξαντλητικά, οι δε εκπρόσωποι του λαού να είναι ελεύθεροι να μορφώνουν γνώμη λαμβάνοντας υπόψη όλα τα κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια παρουσιαζόμενα στοιχεία ή επιχειρήματα όπως βέβαια και τις απόψεις των ψηφοφόρων τους που δεν έχουν συμφωνήσει να αποδέχονται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας κάποιου κομματικού οργάνου αλλά μόνο εκείνη του συνόλου της Βουλής.
