Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώ από την «Καθημερινή» και τα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ την έντονη, «πάνδημη» και παρατεινόμενη συζήτηση για τον «γάμο των ομοφύλων» και μάλιστα ως ανθρώπινο/ατομικό δικαίωμα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Η Πολιτεία έχει από πολλού αναγνωρίσει το δικαίωμα του πολίτη στη διαφορετική –από την επικρατούσα– σεξουαλική επιλογή και έχει ρυθμίσει τις σχέσεις, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από την επιλογή αυτή. Αν οι ισχύουσες ρυθμίσεις έχουν ανάγκη αλλαγών, αποτελεί –όπως πάντα– ένα θέμα, αλλά εδώ δεν πρόκειται περί αυτού.
Ο γάμος είναι ένας «προαιώνιος» κοινωνικός θεσμός για την αναπαραγωγή του είδους (όχι για την ικανοποίηση των γενετήσιων επιθυμιών) στο πλαίσιο της οικογένειας ανθρώπων που συνδέονται με συγγενική σχέση, ξεκινάει δηλαδή από, και βασίζεται σε, ένα ζεύγος ετερόφυλων ατόμων.
Οι προβαλλόμενες διεκδικήσεις δεν αφορούν τα δικαιώματα του ζεύγους ή της οικογένειας, αφορούν την ίδια την καθιερωμένη έννοια και το περιεχόμενο του γάμου. Ο γάμος ήταν εξ αρχής «ένωσις ανδρός και γυναικός και συγκλήρωσις του βίου παντός θείου τε και ανθρωπείου δικαίου κοινωνία» (Μοδεστίνος).
Ο επιδιώκων να «συμπεριληφθεί» σε έναν τέτοιο θεσμό, δεν είναι λογικό –και αποδεκτό– να ξεκινάει με την απαίτηση ανατροπής του θεμελιακού συστατικού και χαρακτηριστικού του θεσμού. Οι υπεραμυνόμενοι της διατηρήσεως της βάσεως του θεσμού δεν είναι εξ αυτού οπισθοδρομικοί και οι εισηγούμενοι αλλαγές δεν είναι εξ ορισμού προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές.
Συνεπώς η συζήτηση, νομίζω, πρέπει να αφορά την τυχόν ανάγκη συμπλήρωσης και/ή βελτίωσης των ισχυουσών ρυθμίσεων στις σχέσεις των ομόφυλων ζευγαριών και –κυρίως– της σκοπιμότητος της υιοθεσίας/τεκνοθεσίας.
Δεν «παίζομεν εν ου παικτοίς».
