Κύριε διευθυντά
Ενα κείμενο του κ. Νίκου Βατόπουλου που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» της 20/1/2024 και αφορά την αναστήλωση της οικίας Φρόντζου στα Ιωάννινα, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ένα νοσταλγικό ταξίδι στον χρόνο και να γυρίσω δεκαετίες πίσω, όπου όλα ήταν διαφορετικά, όμως η οικία Φρόντζου ήταν ίδια και απαράλλακτη.
Διήνυα τα πρώτα νεανικά μου χρόνια και μια καλή τύχη με έφερε κοντά σε έναν σπάνιο Ελληνα και σπάνιο Ηπειρώτη, τον Κων. Φρόντζο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή έγινε πρότυπο ζωής για εμένα, αμέσως μετά τους γονείς μου. Πέρασα τα πιο καλά και δημιουργικά χρόνια μου κοντά του ως βοηθός-συνεργάτης του και εκεί έμαθα ή μάλλον είδα στην πράξη τι σημαίνει εντιμότητα, γενναιότητα και υψηλοφροσύνη. Ο Φρόντζος ήταν καμωμένος από ένα γνήσιο μέταλλο, που δεν σηκώνει νοθεύσεις και παραχαράξεις. Βρίσκομαι ήδη στην ένατη δεκαετία της ζωής μου και δεν θυμάμαι να ξανασυνάντησα έναν τόσο αξιόλογο άνθρωπο.
Τα σκαλιά αυτού του σπιτιού, που δείχνει η φωτογραφία του σχετικού άρθρου, τα ανεβοκατέβαινα για πολλά χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έδινα και έπαιρνα.
Εχω μπροστά μου την εικόνα του Κων. Φρόντζου και της πολύτιμης και αξιαγάπητης συντρόφου του Αμαλίας, μιας αρχοντικής καλλονής της εποχής εκείνης. Ακόμη και την καταπληκτική σκυλίτσα, την Ηρα, που αποτελούσε σχεδόν ένα μέλος της οικογένειας, θυμάμαι.
Κύριε διευθυντά, οι Ελληνες και ειδικότερα οι Γιαννιώτες σας οφείλουν ευγνωμοσύνη γιατί δεν αφήνετε να περάσουν στη λησμοσύνη έμψυχα και άψυχα πράγματα που αρδεύουν την εθνική μας κληρονομιά.
