Κύριε διευθυντά
Ας μου επιτραπεί μια απάντηση, παρά την πλήρη αναρμοδιότητά μου, στο διατυπωμένο ερώτημα σε επιστολή τού ψυχιάτρου κ. Ε.Γ. Ασλανίδη, της 23ης Ιαν.: Γιατί δεν ρωτάνε τα υποψήφια τέκνα τους; (οι επιδιώκοντες την εφαρμογή της τεκνοθεσίας). Ας εγκύψουμε στα όσα έχουν δημοσιευθεί από την πένα μιας γυναίκας που παλεύει να στηρίξει τα νέα παιδιά, τα οποία υποφέρουν από τη ζωή τους (enormous burden), κοντά σε ομοφυλόφιλους γονείς, μέσα από την προσωπική της ζωή και εμπειρία.
Το απόσπασμα έχει δημοσιευθεί στο Διαδίκτυο και προέρχεται από το βιβλίο «The impact of homosexual parenting» της Dawn Stefanowicz:
«Είμαι ένα από τα ανήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων που πρό-σφα-τα κατέθεσαν στο Ανώτατο Δι-καστήριο των Ηνωμένων Πολι-τει-ών Αμερικής, ζητώντας από το δικαστήριο να σεβαστεί την αρχή των πολιτών να διατηρήσουν τον αρχικό ορισμό του γάμου: την ένω-ση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, που αποκλείει όλους τους άλλους, έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν και να μπορούν να ανατραφούν από τους κανονικούς γονείς τους».
Τα βιβλία της, ενθέρμως, τα συστήνουν να διαβαστούν ιατροί του Κολεγίου των Αμερικανών παιδιάτρων, γερουσιαστές του Καναδά, αλλά και Ευρωπαίοι ψυχίατροι με ειδικότητα στη διαχείριση παιδιών που αντιμετωπίζουν προβλήματα από τέτοιες συνοικήσεις.
Επίσης, μια σπουδαία εργασία για το όλο θέμα, με βάθος, σεβασμό της προσωπικότητας όλων, αλλά και επιστημοσύνη, είναι η εξαιρετική εργασία της ιατρού πνευμονολόγου, κ. Παναγιώτας Χατζηγιαννάκη, «Ομόφυλος γάμος», η οποία μπορεί να «αλιευθεί» στο Διαδίκτυο στην ιστοσελίδα «Μαμά, Μπαμπάς, Παιδιά». Εκεί υπάρχουν όλες οι απαντήσεις και μακάρι να διαβαστούν από αυτούς που νομοθετούν.
