Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το αριστουργηματικό έργο του Καρκαβίτσα «Ο Ζητιάνος» (1897) νομίζουμε ότι έχουμε ξεφύγει πια από την οπισθοδρομικότητα των αμαθών χωρικών της υπαίθρου κατά τον 19ο και αρχόμενο 20ό αιώνα. Ομως δεν είναι έτσι. Οπως οι επαγγελματίες επαίτες παραμόρφωναν άλλοτε τα παιδιά τους, για να τα κάνουν επιτυχημένους ζητιάνους, έτσι και σήμερα κάποιες πολιτικές παρατάξεις υποβαθμίζουν σκόπιμα τα διπλώματα των ΑΕΙ, υποκινώντας «καταλήψεις» διαρκείας, που επιφέρουν αποδιοργάνωση των σπουδών, για να δημιουργήσουν την αυριανή στρατιά ημιμαθών, που θα εξαρτώνται από κρατικές θέσεις για να επιβιώσουν αγαπώντας με πάθος το πελατειακό κράτος. Ετσι διαιωνίζεται ο κουτσοκουλόστραβος χορός για τον οποίο μας μιλάει ο Καρκαβίτσας.
Ηδη το 1922 ο Φώτος Πολίτης γράφει με αφορμή τον θάνατο του Καρκαβίτσα: «ο Τζιριτόκωστας δεν είναι απλώς ένας κοινός τύπος Κραβαρίτη. Είναι ο Ελλην πολιτικός, ο Ελλην επιστήμων, ο Ελλην χρηματιστής ή έμπορος, ο ολέθριος “έξυπνος” Ρωμηός της εποχής μας».
