Κύριε διευθυντά
Την περασμένη εβδομάδα χρησιμοποίησα τη λεωφορειακή γραμμή Α2 από τη Βούλα στην Αθήνα δύο φορές. Την πρώτη φορά το όχημα αγκομαχούσε και τελικά στην πρώτη ανηφόρα της Αμφιθέας σταμάτησε μπροστά από ένα άλλο λεωφορείο της ίδιας γραμμής το οποίο είχε ειδοποιηθεί από το Κέντρο να μας περιμένει. Ο οδηγός μας ενημέρωσε ευγενικά ότι έπρεπε να κατέβουμε από το λεωφορείο και να μπούμε σε αυτό που μας περίμενε γιατί διαφορετικά θα μέναμε. Τότε σκέφτηκα γιατί να είναι τα λεωφορεία μας σε αυτή την κατάσταση. Τρεις μέρες αργότερα μου λύθηκε η απορία. Πήρα πάλι την ίδια γραμμή, κάθισα μπροστά με την πλάτη προς τον οδηγό και άρχισα να μετρώ πόσοι μπαίνουν και πόσοι ακυρώνουν το εισιτήριο ή την κάρτα τους. Το αποτέλεσμα για τη διαδρομή από το Ασκληπιείο μέχρι το Καλαμάκι: Επιβιβάστηκαν δεκατρείς, ακύρωσαν μόνο οι τέσσερις.
Είναι ίσως η πέμπτη φορά από το 2019 που ασχολούμαι με το θέμα των λαθρεπιβατών. Κάποιοι κοντινοί μου άνθρωποι με ρώτησαν –ελπίζω αστειευόμενοι– μήπως έχω κάποια εμμονή. Το πρόβλημα της παντελούς ελλείψεως ελέγχου είναι αποκαρδιωτικό. Αλλά και όταν γίνονταν έλεγχοι, πάλι αυτοί ήταν σκανδαλωδώς άνευ αποτελέσματος. Επικαλούμαι μαρτυρία σοβαρού φίλου, ο οποίος μου ανέφερε ότι ο ελεγκτής στην απάντηση του επιβάτη ότι δεν είχε εισιτήριο προχώρησε και το αγνόησε και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις. Προσωπικά για την κατάντια αυτή θεωρώ απόλυτα υπεύθυνο τον αρμόδιο υπουργό. Χωρίς τις οδηγίες του δεν θα είχαμε αυτό το φαινόμενο. Με άλλα λόγια «κοινωνικό έργο με ξένα κόλλυβα». Και κάτι τελευταίο προς αποφυγήν παρερμηνειών. Ο κύριος υπουργός και το κόμμα του κυβερνά και με τη δική μου ψήφο.
