Κύριε διευθυντά
Πολύ ενδιαφέρον το δημοσίευμα με τίτλο «Πώς θα ανοίξουν τα κλειστά ακίνητα» (κυριακάτικη «Καθημερινή», 4.2.2024) και ορθά, πιστεύω, το αναδείξατε σε κεντρικό θέμα της εφημερίδας σας, καθώς το πρόβλημα της στέγης έχει προφανώς σοβαρότατες επιπτώσεις σε πλήθος πτυχών λειτουργίας της κοινωνίας μας, π.χ. φοιτητική στέγη, δημιουργία οικογένειας και δημογραφικό.
Υπάρχει όμως και μία παράμετρος του ζητήματος με τα κλειστά ακίνητα που αξίζει επίσης να εξαρθεί. Το γεγονός δηλαδή ότι η μίσθωση κύριας κατοικίας έχει, κατά τη νομολογία των δικαστηρίων μας, τριετή ελάχιστη διάρκεια, υποχρεωτική και για τα δύο μέρη (ιδιοκτήτη και ενοικιαστή), ακόμη και αν έχει συμφωνηθεί βραχύτερος χρόνος (βλ. ενημέρωση στην ιστοσελίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Ακινήτων, λήμμα Μισθώσεις Κατοικιών).
Είναι πρόδηλο ότι μια τέτοια ανελαστική δέσμευση επί ολόκληρη τριετία στη διαχείριση ενός ακινήτου δημιουργεί σοβαρά προβλήματα τόσο για τον ιδιοκτήτη του, ο οποίος διστάζει έτσι να δεσμεύσει το διαμέρισμά του για μεγάλο χρονικό διάστημα, όσο και για τον ενοικιαστή του, ο οποίος μάλιστα εάν αποχωρήσει από το διαμέρισμα νωρίτερα κινδυνεύει να πληρώσει τα εναπομένοντα έως την τριετία ενοίκια (βλ. τις πολιτικές αποφάσεις Αρείου Πάγου 1730/2013 και 650/2007 στο Διαδίκτυο).
Αποτελεί επομένως η ρύθμιση αυτή έναν ανεπίτρεπτο περιορισμό στην ελευθερία των συναλλαγών και θα πρέπει το ταχύτερο να αντιμετωπισθεί νομοθετικά, ώστε επιτέλους «να ανοίξουν τα κλειστά ακίνητα», σύμφωνα και με τον εύστοχο τίτλο του δημοσιεύματός σας.
*Καθηγητής Νομικής Σχολής Παν. Λευκωσίας, Αθήνα
