Κύριε διευθυντά
Παιδιόθεν είχα την απορία γιατί η εκπαίδευση στην Ελλάδα σε όλες τις βαθμίδες ήταν και ιδιωτική πλην της ανωτάτης. Υπάρχει μάλιστα από το 1975 ειδικό άρθρο στο Σύνταγμα, το 16, που την απαγορεύει ρητά. Από την άλλη, στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης τα δημόσια πανεπιστήμια έχουν αυξηθεί από μονοψήφιο αριθμό τότε σε κάπου 26 σήμερα. ∆εν είναι πάρα πολλά για μια τόσο μικρή χώρα; Προφανώς ιδρύονταν συνεχώς νέα πανεπιστημιακά τμήματα, ειδικά στην επαρχία, για ψηφοθηρικούς λόγους και για την τόνωση της τοπικής οικονομίας (ενοικιαζόμενα διαμερίσματα σε φοιτητές, εστιατόρια, εστίες, καταστήματα κ.ο.κ.).
Το μοντέλο της ψευτο-ευμάρειας, όμως, κατέρρευσε από το 2010 και ύστερα με τη χρεοκοπία της χώρας, τα μνημόνια, το ∆ΝΤ κ.ο.κ. Επιπλέον, από το 1974 και μετά, στα δημόσια πανεπιστήμια αναπτύχθηκαν δραστηριότητες ξένες προς την έννοια του πανεπιστημίου, όπως ο κομματικός συνδικαλισμός, οι φθορές, οι καταλήψεις, οι αποχές, οι απεργίες διαρκείας, οι προπηλακισμοί καθηγητών κ.λπ. ∆εν γνωρίζω άλλη χώρα στον πλανήτη όπου το κακέκτυπο του απόηχου μιας ηρωικής εξέγερσης στη διάρκεια ενός ανελεύθερου καθεστώτος να παρουσιάζει τέτοια εμμονή.
Ο γαλλικός Μάης, για παράδειγμα, δεν άφησε τέτοια ίχνη, παρακμής επί της ουσίας, για κοντά 50 χρόνια όπως εδώ. Θυμάμαι παραμονές των βουλευτικών εκλογών του 1977, πρωτοετής τότε, μόλις αντίκρισα για πρώτη φορά την πύλη της σχολής μου έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο. Αεροπανό, λερωμένα μαρμάρινα σκαλοπάτια και τοίχοι με συνθήματα και στα χαμηλά ενός γυμνού ανδρικού αγάλματος μετά την είσοδο, λίγο πιο κάτω από τη μέση, είχαν κρεμάσει δύο κόκκινα μπαλονάκια. Υστερα από 50 ολόκληρα χρόνια, αν υπάρχουν ακόμη, υποθέτω θα έχουν μεγαλώσει πολύ σε μέγεθος.
