Κύριε διευθυντά
Μέσα Φεβρουαρίου και στη γενέτειρα Καστανιά Αγράφων δεν έστρωσε ακόμα χιόνι. Εζησα στην Καστανιά στα χρόνια του δημοτικού σχολείου στη δεκαετία του 1930. Πηγαίναμε κάθε πρωί στο σχολείο βουτηγμένοι στο χιόνι και κρατώντας ένα καυσόξυλο για τη σόμπα. Ο χειμώνας εκεί ήταν άγριος. Το χιόνι, πολλές φορές, κρατούσε μήνες. Λαχταρούσαμε να δούμε μαύρο χώμα. Οταν όμως ερχόταν η άνοιξη, ήταν μεγάλη γιορτή.
Στην Αθήνα το πέρασμα από τον χειμώνα στην άνοιξη δεν γίνεται καν αντιληπτό. Εκεί η άνοιξη ερχόταν θριαμβευτικά. Τα ενσταυλισμένα ζώα, κλεισμένα μήνες, όταν έβγαιναν έτρεχαν, έπαιζαν, χοροπηδούσαν. Ηταν αστείο να βλέπεις αγελάδες να χοροπηδούν δίπλα στα κατσικάκια. Την εικόνα συμπλήρωναν τα φτερουγίσματα και τα κελαηδήματα των πουλιών, το βουητό που δημιουργούσαν τα διάφορα ζουζούνια, οι ανεμώνες και τα άλλα αγριολούλουδα που ξεφύτρωναν παντού. Οσο όμως το χιόνι σκέπαζε τα πάντα, η ενέργειά μας έπρεπε να βρει κάποια διέξοδο. Ενα επεισόδιο που έμεινε σταθερά στη μνήμη είναι το ακόλουθο:
Από το πρωί είχαμε επιδοθεί σ’ έναν ανηλεή χιονοπόλεμο. Ημασταν πέντε-έξι συνομήλικοι. Κάποια στιγμή οι σύντροφοί μου κουράστηκαν και αποχώρησαν. Εγώ δεν ήθελα να εγκαταλείψω το παιχνίδι, είχα ακόμα ενέργεια να καταναλώσω. Καθόμουν στο πεζούλι της πλατείας και είδα να βγαίνει από το απέναντι καφενείο ο διοπτροφόρος Λάμπρος Μπολτσής, γύρω στα τριάντα. Τον προειδοποίησα ότι ήμουν έτοιμος να του ρίξω ένα χιονοτόπι. Συγκατένευσε με τη βεβαιότητα ότι δεν θα τον πετύχω. Ηταν αρκετά μακριά. Ω του θαύματος, όμως, τον πέτυχα στο μέτωπο κι ο Λάμπρος έχασε την ισορροπία του κι έπεσε κάτω φαρδιά πλατιά με σπασμένα τα γυαλιά του. Εκείνη τη στιγμή συνεδρίαζε στο καφενείο το Λαϊκό Δικαστήριο. Πρόεδρος ο αείμνηστος Στέφανος Λαζαρίδης, μνηστήρας, τότε, της επίσης αείμνηστης αδερφής μου Χαρίκλειας. Το αδίκημα ήταν αυτόφωρο και εκδικάστηκε αμέσως. Ετυμηγορία: Πρόστιμο τέσσερα εκατομμύρια κατοχικές δραχμές για τα γυαλιά και ηθική βλάβη. Τα πλήρωσε ο πατέρας μου χωρίς, περιέργως, να κάνει μεγάλη φασαρία. Ισως το είχε θεωρήσει ανώφελο, διαπιστώνοντας ότι δεν υπήρχε τρόπος να διορθώσει τον ατίθασο γιο του.
Τον παθόντα Λάμπρο Μπολτσή ξανασυνάντησα μετά τριάντα χρόνια. Τον ρώτησα αν θυμόταν το επεισόδιο. «Αν το θυμάμαι;» μου απάντησε. «Και τώρα που σε είδα έσπευσα ασυναίσθητα να προφυλαχτώ μήπως επιχειρήσεις κάποιο παρόμοιο παιχνίδι…».
*Επίτιμος διευθυντής Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Πρ. γενικός διευθυντής υπουργείου Γεωργίας, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ
