Kύριε διευθυντά
Είναι εύλογο οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας να επιθυμούν και να τους παρέχονται ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους.
Είναι όμως προφανές ότι τούτο είναι ευχερώς επιτεύξιμο με κάποιες τροποποιήσεις των κειμένων διατάξεων περί του συμφώνου συμβίωσης και περί υιοθεσίας. Οι καθηγητές νομικής άλλωστε που διαθέτει η χώρα μας δεν είναι βέβαια είδος εν ανεπαρκεία.
Ο θεσμός του γάμου, από την άλλη πλευρά, είναι πανάρχαιος και έχει διαπλασθεί ανά τους αιώνες ως αφορών άτομα διαφορετικού φύλου που συνέρχονται εις γάμου κοινωνία με σκοπό τη συμβίωση και την τεκνοποιία. Πάντα δε ο γάμος τελούσε υπό την σκέπη της εκάστοτε επικρατούσας θρησκείας με τις αντίστοιχες τελετές που συναντάμε σε κάθε πολιτισμό. Εξ όσων γνωρίζω, ουδέποτε εις την ιστορία ετέθη θέμα γάμου ομοφυλοφίλων ούτε καν στην αρχαία Ελλάδα, όπου οι σχέσεις μεταξύ ανδρών ήταν συνήθεις και δεν προκαλούσαν με κάποια κοινωνική απαξία.
Διερωτάται λοιπόν κανείς γιατί στις νεωτερικές δυτικές κοινωνίες ετέθη θέμα γάμου ομοφυλοφίλων και όχι μια απλή νομική διευθέτηση ισοδυνάμου αποτελέσματος. Κατά τη γνώμη μου, η απάντηση βρίσκεται στο βαθύ κύρος που προσέδωσε στον θεσμό η χριστιανική θρησκεία. Διαποτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και έχει ενταχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο. Με την εξαίρεση κάποιων παιδιών που γεννήθηκαν εκτός γάμου, όλοι μας υπάρχουμε μέσα από αυτόν τον θεσμό. Ετσι οι λέξεις γάμος και γονεϊκότητα φέρουν τέτοιο βαρύ φορτίο συμβολισμού που έχουν γίνει αναντικατάστατες.
Είναι πραγματική ειρωνεία, ότι θεσμοί και λέξεις που νοηματοδοτήθηκαν σε μέγιστο βαθμό από τη θρησκεία και δη τη χριστιανική θρησκεία, να έχουν γίνει τόσο ελκυστικοί, που η γοητεία τους να έλκει τους πάντες, ακόμη και αυτούς που η εκκλησία μας θα επιθυμούσε να μην τους ελκύει!
