Κύριε διευθυντά
Σε πολλές περιπτώσεις διαπιστώνει κανείς μια φιλικά διακείμενη διάθεση των συμπατριωτών μας προς τη Ρωσία του Βλαδίμηρου Πούτιν. Υπάρχουν πολλές «παράδοξες» παράμετροι σε αυτή την προσέγγιση, την ανάλυση της οποίας θα βοηθούσε ίσως ο διαχωρισμός σε κατηγορίες προτιμήσεων, και εξηγούμαι:
1. Με προτίμηση σε αριστερά καθεστώτα όπως αυτό π.χ. της Κούβας. Και εδώ ξεκινούν τα οξύμωρα:
α) Εχει καμιά σχέση η σημερινή Ρωσία με αυτήν της σοβιετικής εποχής, ή απλώς μεταθέτουμε τη νοσταλγία μας για το παλαιό καθεστώς επειδή αφορά την ίδια χώρα;
β) Δεν μας δημιουργεί αρνητική εντύπωση ότι το συγκεκριμένο καθεστώς υποστηρίζει τα περισσότερα ακροδεξιά κόμματα της Ενωμένης Ευρώπης με απώτερο ίσως σκοπό να οδηγήσει στη διάλυσή της;
2. Με προτίμηση σε αυταρχικές ηγεσίες που παίρνουν εύσημα «αποτελεσματικότητας» όπως π.χ. αυτή του Ντόναλντ Τραμπ:
Οι ηγεσίες αυτού του τύπου μπορεί να έδειξαν μια βιτρίνα «αποτελεσματικότητας» αλλά οδήγησαν σε αγεφύρωτο διχασμό στις κοινωνίες τους και τα δύο κόμματα των ΗΠΑ (με μακροχρόνια παράδοση, λειτουργικά αποτελεσματικής, υπερκομματικής συναίνεσης). Βασικά θέματα παραμένουν σε «τοξική εκκρεμότητα», όπως ο ισχυρισμός του τέως προέδρου ότι κέρδισε τις εκλογές του 2020 (για λόγους προσωπικού γοήτρου) παρόλο που πολλαπλές επαναληπτικές μετρήσεις των ψηφοδελτίων δείχνουν το ακριβώς αντίθετο!
3. Με έμφαση στη θρησκευτική αλληλεγγύη καθώς λόγω μεγέθους και μόνο η Ρωσία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν η συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας:
Επί του παρόντος, πάντως, η ταύτιση που παρατηρείται μεταξύ Ρωσίας του Πούτιν και του καθεστώτος Ερντογάν κάθε άλλο παρά προς τη συνέπεια με τις βυζαντινές της καταβολές παραπέμπει.
*Συνταξιούχος Παθολόγος
