Κύριε διευθυντά
Καθημερινά δεχόμαστε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έναν καταιγισμό ειδήσεων φρικιαστικών εγκλημάτων κατά της ζωής ανύποπτων συνανθρώπων μας και της θανάτωσης εκατοντάδων αθώων θυμάτων από τις πολεμικές συρράξεις γειτονικών μας κρατών. Είναι τόσο το πλήθος της εγχεόμενης βίας και της εγκληματικότητας που ολημερίς εισπράττουμε, σε σημείο που να αποτελεί πλέον στοιχείο της καθημερινότητάς μας, να έχει αμβλύνει την ευαισθησία μας και να μας αφήνει πολλές φορές αδιάφορους. Και όλα αυτά εν μέσω 21ου αιώνα, της ιλιγγιώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, της απατηλής ευημερίας και εύθραυστης ειρηνικής συνύπαρξης των λαών.
Ευλόγως διερωτάται κανείς ποια είναι η αξία και η σημασία της επίγειας ζωής του ανθρώπου, που στην εποχή μας διαρκώς υποβαθμίζεται και ευτελίζεται; Ο πρόσφατος κλονισμός της υγείας του βασιλιά της Αγγλίας συντάραξε την παγκόσμια κοινότητα τη στιγμή που εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από πείνα και πολέμους που μαστίζουν την υφήλιο. Πού είναι η πρόνοια και η ευαισθησία των ισχυρών του πλανήτη για τα αθώα αυτά θύματα; Μήπως η ζωή τους έχει υποδεέστερη αξία;
Ο ζάπλουτος επιχειρηματίας Στιβ Τζομπς λίγο πριν πεθάνει στα 56 του χρόνια δήλωσε: «Εφθασα στην κορυφή της επιχειρηματικότητάς μου. Ο πλούτος μου είναι ανυπολόγιστος. Τώρα που φεύγω αναπολώ τη μεγάλη αξία της ζωής. Τα υλικά αγαθά και να χαθούν μπορεί κάποτε να βρεθούν. Υπάρχει όμως κάτι που αν χαθεί δεν μπορεί να επανακτηθεί. Και αυτό είναι η ζωή και η υγεία». Οσα απέκτησε κανείς με κόπους και θυσίες, ακίνητα, καταθέσεις, τιμές, δόξες και βραβεία όταν έρθει ο θάνατος εκμηδενίζονται. «Πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον» που ψέλνει και η εκκλησία. Ακόμη και οι στενοί συγγενείς και φίλοι του εκλιπόντος μπορεί να κλάψουν και να στεναχωρηθούν, όμως αυτό θα κρατήσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Εκείνα που θα τον συνοδεύουν για πάντα θα είναι η αγάπη του για την οικογένεια, τη σύντροφό του και των φίλων του, η αλληλεγγύη και συμπαράσταση των πλησίον του, η αγαθοεργία, η συγχωρητικότητα και η πνευματική του καλλιέργεια.
Και επειδή η ζωή του ανθρώπου είναι κεφάλαιο αβέβαιης χρονολογίας λήξεως, με πολλές θλίψεις και λίγες χαρές, θα καταλήξω με τους στίχους ενός παλιού ποιήματος: «Την κάθε ημέρα της ζωής που σου δόθηκε να τη ζεις, με αγάπη, με ειρήνη και με τη δικαιοσύνη».
*Δικηγόρος, Κατερίνη
