Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την πρόσφατη επίδειξη μόδας στην αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου, όπου εκτίθενται τα Γλυπτά του Παρθενώνα, η αντίδραση της ελληνικής πλευράς δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Ωστόσο πιστεύω ότι κανείς και τίποτε δεν μπορεί να ευτελίσει αυτά τα Γλυπτά. Τα «θεία» δεν προσβάλλονται. Ο,τι ευτελίζεται περισσότερο, είναι εκείνο που βρίσκεται δίπλα τους και μάλιστα σε βαθμό μεγαλύτερο από την ευτέλεια που μπορεί να διαθέτει το ίδιο.
Ωστόσο, το θέμα έχει και την υπαρξιακή του πλευρά. Το εφήμερο της μόδας και των ανθρώπων, ανάμεσα στην αιωνιότητα της Τέχνης, των Γλυπτών μαρμάρων: ένα πέρασμα με πικρή γεύση, που προσπαθεί, εντυπωσιάζοντας, να γλυκάνει την οδυνηρή σχέση μας με τον χρόνο, ενώ θα μπορούσε να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.
Δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη επίδειξη πέτυχε τον σκοπό της ως προς την εννοιολογική σύνδεση που προέταξε, ωστόσο κατάφερε να συζητηθεί πολύ περισσότερο από το εάν είχε φιλοξενηθεί αλλού. Και αυτό δεν είναι λίγο. Είναι ήδη πολύ για ένα μουσείο, το οποίο προκαλεί μ’ αυτόν τον τρόπο, έστω «υπονομεύοντας» την παγιωμένη, όπως φαίνεται, θέση του. Και δεν συζητάμε για την αντίστιξη του αρχαίου κάλλους με το σύγχρονο, του μέτρου με την υπέρμετρη παραγωγή, την ένταση των χρωμάτων με τη σιωπή του λευκού, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σκέψεις και περίσκεψη, πέρα από τα γνωστά στερεότυπα, τα οποία δεν φαίνεται να γονιμοποιούν καμία πρόοδο. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Η συχνή επανάληψη των ίδιων μοτίβων ίσως αποδυναμώνει την ισχύ των παν-δίκαιων, κατά τα άλλα, διεκδικήσεών μας.
ΥΓ. 1: Πάνε χρόνια που ο Reinhardt είχε πει ότι μουσείο δεν σημαίνει αποκλειστικά τα μόνιμα εκθέματά του. Είναι γνωστό και στην Ελλάδα αυτό, και όχι μόνο θεωρητικά. Και όχι μόνο στα μουσεία, αλλά και στους αρχαιολογικούς χώρους, με το πνεύμα του τόπου και ό,τι αυτό σημαίνει.
ΥΓ. 2: Με άλλα λόγια και λίγη ειρωνεία, ευχαριστούμε πολύ το Βρετανικό Μουσείο για την ανάδειξη της ανάγκης επιστροφής και επανένωσης των Γλυπτών, με τόσο ευχάριστο και ευφάνταστο τρόπο…
