Κύριε διευθυντά
Με αίτιο τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) και με αφορμή την πρόσφατη «τιμητική» επίσκεψη του προέδρου Ερντογάν στη χώρα μας, θα ήθελα να σχολιάσω μερικά πράγματα ως προς την τακτική της γείτονος χώρας. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία, αντίθετα προς την Ελλάδα που επλήρωνε βαρύτατο φόρο αίματος στο πλευρό των «Συμμάχων», έμεινε, ως γνωστόν, «ουδέτερη», προκειμένου να μπορεί να παίζει επιδέξια την πάγια παζαρευτική πολιτική της, όπως ακριβώς κάνει και σήμερα ο πρόεδρος Ερντογάν.
Για παράδειγμα, προκειμένου να βγει τότε στον πόλεμο, ήθελε να εξασφαλίσει από τους Αγγλους ισχυρά ανταλλάγματα, όπως ήταν η κατάληψη της ιταλοκρατούμενης ∆ωδεκανήσου. (Ας σημειωθεί εδώ ότι το 1923 η κυβέρνηση Ατατούρκ είχε παραιτηθεί των διεκδικήσεών της στα ∆ωδεκάνησα υπέρ των Ιταλών, με αντάλλαγμα την υποστήριξη της Ιταλίας στο Συνέδριο της Λωζάννης για την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης από τον συγκροτημένο εκεί ελληνικό στρατό!) Ετσι η πανίσχυρη Βρετανία, προκειμένου να «τραβήξει» την Τουρκία με το μέρος της, όπως ακριβώς κάνει σήμερα ο Αμερικανός πρόεδρος κ. Μπάιντεν με τον κ. Ερντογάν, υπεχώρησε το 1942 στην έντονη αντίδραση της «ουδέτερης!» Τουρκίας στο ενδεχόμενο να ενωθεί μεταπολεμικά η (κατά 80% ελληνοκατοικούμενη από αρχαιοτάτων χρόνων) Κύπρος με την Ελλάδα! Και όχι μόνο δεν έγινε η Ενωση, αλλά η Τουρκία με τη μεθοδικότητά της (συνεργούντος βέβαια του αμερικανικού δόλου και της ημετέρας προδοσίας) κατέλαβε την ημίσειαν σχεδόν Κύπρο.
Και έπεται η συνέχεια. Τι έγραφε η Συνθήκη της Λωζάννης για τα ελληνικά νησιά Ιμβρο και Τένεδο; Με τη μέθοδο της τρομοκρατίας και της εγκληματικότητας εκτουρκίσθηκαν θαυμάσια. Αραγε με κλάδους ελαίας ή με απαιτήσεις ήλθε προσφάτως ο κ. Ερντογάν στη χώρα μας; Και μετά τις ηχηρότατες πρόσφατες δηλώσεις του στη Σμύρνη, «εδώ πετάξαμε τον εχθρό στη θάλασσα» και «δεν τελειώσαμε ακόμα», για ποια φιλική γειτνίαση μιλάμε;
Και γεννάται το ερώτημα: Αν οι διεθνείς οργανισμοί που αυτοπροσδιορίζονται ως «εφέστιοι» θεοί, προστάτες και φύλακες της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, δεν μπορούν να φρενάρουν τη διαρκή επεκτατικότητα αφενός και αφετέρου τον εθνικιστικό φανατισμό των πολιτών της γείτονος χώρας, τότε προς τι υφίστανται;
