Κύριε διευθυντά
Σχετικά με την εξέλιξη της επισκεψιμότητας του Βράχου της Ακρόπολης κατά την πρόσφατη ιστορία της, μπορούμε να επισημάνουμε ότι από την εποχή της μοναχικής «προσευχής» στον Βράχο του Α. Renan το 1865, φτάσαμε σήμερα στην καθημερινή προσέλευση εκατοντάδων τουριστών που συνωθούνται στον χώρο της.
Παρά τη μαζοποιημένη και ατέρμονα ροή των σύγχρονων επισκεπτών της, το διαχρονικό μήνυμα που εξακολουθεί να εκπέμπει στον νου και την ψυχή του καθενός/μιας μας, αν τύχει και βρούμε κάποια στιγμή αυτοσυγκέντρωσης και ενδοσκόπησης μέσα στη βοή της πολυκοσμίας, παραμένει διαχρονικό και πανανθρώπινο.
Ομως το μνημείο σήμερα έχει δεχτεί την πιο βίαιη, νοητική αυτή τη φορά επίθεσή του από τον αχανή, άμορφο χυλό από μπετόν με τον οποίο το περιβάλλαμε σε μόλις 60 από τα συνολικά 2.500 χρόνια της ζωής του και που απλώθηκε σε όλο το λεκανοπέδιο σκαρφαλώνοντας και στις πλαγιές των περιμετρικών του βουνών.
Μήπως πρέπει, αν θέλουμε, έστω και τόσο καθυστερημένα, να αλλάξουμε στάση απέναντι στο μνημείο και να άρουμε τουλάχιστον τα πιο έντονα στοιχεία της χαώδους ασχήμιας που απλώνεται γύρω του;
Αν ναι, ας ξεκινήσουμε με την καθαίρεση όλων των προσβλητικών κατασκευών που συγκροτούν τον άμεσο, ασφυκτικό περίγυρό του στις ταράτσες των περιμετρικών πολυκατοικιών (αυθαίρετες κατασκευές, μηχανήματα πάσης φύσεως, διαφημίσεις κ.λπ.).
Μαζί με όλα αυτά όμως μπορούμε επίσης να αποφασίσουμε αν έφτασε επιτέλους και ο καιρός για την κατεδάφιση των παραγκών της Κοίλης στους πρόποδες του λόφου των Μουσών (Φιλοπάππου), εκεί δηλαδή όπου κατέληγε η Πειραϊκή οδός με τα ευθύγραμμα μακρά τείχη της αρχαίας Αθήνας συνδέοντάς την με το λιμάνι της του Πειραιά.
Ο άξονάς τους στόχευε εξάλλου σε όλο το μήκος των 6 χλμ. τους και πάλι στην Ακρόπολη.
*Αρχιτέκτων – Πολεοδόμος ΕΜΠ-Harvard (MCP-UD, GSD) πρ. Καθηγητής Αρχ/κου-Αστικού Σχ/σμού Πολ. Κρήτης Πρ. Αντιδήμαρχος Αθηναίων και Αντοπρόεδρος ΕΑΧΑ Α.Ε.
