Κύριε διευθυντά
Την περασμένη Τρίτη, 20 Φεβρουαρίου, ο κυπριακής καταγωγής Ελληνας υπουργός Ναυτιλίας Χρήστος Στυλιανίδης δήλωσε στη Βουλή των Ελλήνων ότι ήρθε η ώρα να επιζητήσουμε την απελευθέρωση και την επανένωση της Κύπρου, με πράξεις και όχι με λόγια, γιατί τα τελευταία 50 χρόνια η βόρεια Κύπρος έχει σταδιακά εκτουρκισθεί. Η αδυσώπητη αυτή πικρή διαπίστωση ενόχλησε τους γνωστούς αρνητές της επανένωσης της Κύπρου Νικόλα Παπαδόπουλο και Μαρίνο Σιζόπουλο, ως επίσης και ορισμένους Ελληνες πολιτικούς της Ακροδεξιάς και της Ακροαριστεράς, οι οποίοι επιδόθηκαν σε ένα ακατάσχετο εθνολαϊκίστικο παραλήρημα, απαιτώντας την «απόσυρση» της δήλωσης του Χρήστου Στυλιανίδη ενώπιον της ελληνικής Βουλής.
Ενδεχομένως, κανένας από αυτούς τους εθνοπατέρες δεν έχει ποτέ επισκεφθεί τη βόρεια Κύπρο, γιατί, αν το είχαν πράξει, θα είχαν διαπιστώσει ότι η είσοδος κάποιου στο έδαφος της βόρειας Κύπρου που ελέγχεται απολύτως από τον τουρκικό στρατό, προϋποθέτει την επίδειξη διαβατηρίου ή ταυτότητας και επαφίεται στη διακριτική εξουσία του Τούρκου συνοριοφύλακα. Θα είχαν εντοπίσει την τουρκοποίηση των τοπωνυμίων περιοχών, που έχουν γίνει αγνώριστες από τον επικρατούντα οικοδομικό οργασμό. Θα είχαν παρατηρήσει ότι η βόρεια Κύπρος έχει γεμίσει από καινούργια θεόρατα τζαμιά, που δεσπόζουν σε πολλές περιοχές. Και το κυριότερο, θα είχαν παρατηρήσει ότι οι Τουρκοκύπριοι, μαζί με τις χιλιάδες εποίκους, που έχουν μόνιμα εγκατασταθεί στην Κύπρο τα τελευταία 50 χρόνια, εξαρτώνται πλήρως –τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά– από την Τουρκία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η προσπάθεια παρασιώπησης και συγκάλυψης της οικτρής αυτής κατάστασης από τον ελληνικό λαό συνθέτει, κατά τη γνώμη μου, εθνικό έγκλημα που διαπράττεται από λαϊκιστές πολιτικούς που –για δικούς τους λόγους– επιζητούν τη μονιμοποίηση του διαμελισμού της Κύπρου.
