Κύριε διευθυντά
Στο εκτεταμένο αφιέρωμα που δημοσιεύσατε στο φύλλο της «Κ» της 27/2/2024 για τον ελληνικό σιδηρόδρομο, πριν διαβάσει κανείς οτιδήποτε άλλο, τρομάζει από τη γύμνια της Ελλάδας στο σιδηροδρομικό δίκτυο με βάση τον χάρτη που συνοδεύει το εν λόγω άρθρο. Πενήντα χρόνια δημοκρατίας και πάνω από 40 στην Ε.Ε., τόσα χρήματα διατέθηκαν από κοινοτικά κονδύλια και εθνικούς πόρους, τόσα έργα έγιναν και όλα αφορούσαν έναν άξονα 750 χλμ. από την Πάτρα έως τον Προμαχώνα που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, ούτε ως υποδομή και ηλεκτροκίνηση, ούτε τα συστήματα ασφαλείας και επικοινωνίας. Η αναφορά στο εν λόγω ρεπορτάζ στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών προκαλεί άφατη θλίψη και μελαγχολία.
Η κατάντια του σιδηροδρόμου, η μη ανάπτυξή του, η διατήρηση ξεπερασμένων κρατικών οργανισμών όπως ο ΟΣΕ, άντρο συνήθως κομματικών διορισμών, οι πολυετείς καθυστερήσεις στην ολοκλήρωση των έργων, η κατάργηση ιστορικών γραμμών διερχομένων από περιοχές απείρου κάλλους όπως αυτή του Πλαταμώνα Πιερίας, η μετατροπή της παλαιάς γαλαρίας της σε καφετέρια, πιστεύω υπηρετούν τη σκοπιμότητα της απαξίωσης του φιλικότερου στο περιβάλλον μέσου προς όφελος των διοδίων και της αυτοκίνησης γενικότερα. Μια χώρα υποτίθεται ευρωπαϊκή, που όπως οι περισσότερες αφρικανικές εξυπηρετείται σε υπεραστικές μεταφορές κυρίως από ρυπογόνα λεωφορεία εν είδει, μη επιτρεπόμενου όμως στην Ε.Ε., μονοπωλίου. Ολες οι κυβερνήσεις γι’ αυτούς δουλεύουν. Ετσι εξηγούνται όλα.
